ஐஈஈஈஈஈ லவ்வ்வ்வ்வ்வ் யூஊஊஊஊஊ:))

"காதலிக்க நினைத்தபோது
நினைவு வந்தது
காதலைச் சந்திக்காது
இருந்திருந்தால்
எவ்வளவோ சாதித்திருப்பேன்
நண்பன் சொன்னது"

இப்படத்தை நான் எந்த புளொக்கிலிருந்தும் களவெடுக்கேல்லை...:)

தலைப்பைப் பார்த்துக் கண்டபடி யோசிச்சுப் பிரெஷர் ஏத்திடாதீங்க:), பொறுமையாகப் படிக்கோணும் ஓக்கை?:).

வானதியின் “கயல்விழி என்னை மன்னித்துவிடு” தலைப்பின் பாதிக்கதை:) படித்ததும், அதனைத் தொடர்ந்து வந்த நிரூபனின் பின்னூட்டத்தையும் படித்ததில், இத்தலைப்புப் போடும் ஐடியா பட்டென கிட்னியில் உதித்தது... ஏனெனில் இதுபற்றி நிறைய மனக்குமுறல்கள் என்னிடமும் இருக்கு..

ஒவ்வொருவரின் மன எண்ணங்கள், கற்பனைகள், ஒவ்வொரு விதமாக இருக்கும். அதனால், நான் சொல்வதுதான் சரி என்றில்லை, இருப்பினும் என் மனக் கருத்துக்களை இங்கே பதிக்கின்றேன்.

நான், சின்ன வயதிலிருந்தே மிகவும் பயந்த சுபாவம்(ஆரது முறைப்பது கர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்:)), அத்தோடு துணிவுமில்லை, எதற்குமே அப்பா, அம்மாவின் பின்னாலேயே நின்று பழக்கப்பட்டிருந்தேன், அத்தோடு கண்ணதாசன் பதிப்புக்கள் + நிறையப் புத்தகங்கள் படிப்பேன், அவற்றிலிருந்து நான் கற்றுக்கொண்ட முடிவு.. “காதலிக்கக் கூடாது” (முறைக்காதீங்க கர்ர்ர்ர்ர்:)), அதையும் தாண்டி ஒருவேளை காதலித்துவிட்டால், கடசிவரை கைவிடக்கூடாது என்பதுதான் என் குறிக்கோள்.

ஆனா, எனக்கு என்னைப்பற்றி நன்கு தெரியும், அதாவது, அப்பா ஒரு பார்வை பார்த்தாலே போதும், நான் பயந்துபோய் அனைத்தையும் கைவிட்டு விடுவேன் என்பது:). அதனாலேயே காதல் வேண்டாம் என ஸ்ஸ்ஸ்ரோங்காக இருந்தேன். “அவளைத் தொடுவானேன் கவலைப் படுவானேன்” என்பதைப்போல, எதிலும் சிக்காமல் இருந்தால், நண்பர்களோடு நிறைய அனுபவிக்கலாம், இல்லையெனில் காதல் டென்ஷனிலேயே இளமைக் காலம் கழிந்துவிடும்.

அதிலும், குழந்தைப் பருவத்துக் காதல் வேண்டவே வேண்டாமே. ஓரளவு ரீன் - ஏஜ் முடிந்து ஒரு தகுதி(பதவி) வந்தபின் என்றாலாவது, ஒருவரை அறிந்துகொள்ளும்/ புரிந்துகொள்ளும் தன்மையும், எம் குடும்ப அமைப்புக்குப் பொருத்தமான ஒருவரைத் தேர்ந்தெடுக்கும் மனப்பக்குவமும் வந்திருக்கும், அப்போ கண்டதும் காதல் என இல்லாமல், பொருத்தமான துணையை ஓரளவாயினும் தேர்ந்தெடுக்கும் மனநிலைக்கு தள்ளப்பட்டிருப்போம்???.

ஆனால் எந்த வயதாயினும் காதல்(கொன்று) கொண்டுவிட்டால், கடசிவரை, உறுதியோடு நின்று போராடி வெற்றிபெறும் துணிவு இருவருக்குமே இருக்க வேண்டும். அத்துணிவு இல்லையெனில் தயவு செய்து காதலிக்காதீர்கள்.

காதலித்தோரெல்லாம் கெட்டுப்போய் விட்டனரோ எனக் கேட்கப்பிடா:)). இப்படியான விஷயங்களுக்கு, மேலே இருப்பவர்களைப் பார்க்கப்படாது, கீழே விழுந்து கிடப்போரைத்தான் பார்க்க வேண்டும்.

எங்கள் அப்பா, சின்னனில் எமக்கு அடிக்கடி ஒரு வசனம் சொல்வார் “எப்பவுமே மேலே பார்க்காதீர்கள், கீழே பார்க்கப்பழகுங்கள்” என. அதாவது அதிக வசதியாக இருப்போரைப் பார்த்து ஏங்காமல், எமக்கு கீழ் இருப்போரைப் பார்த்து, நம்மைத் திருப்திப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும், அவர்களைவிட  நாம் எவ்வளவோ வசதியாக இருக்கிறோம் என.

(இங்கே வலையுலகில்கூட எத்தனையோ பேர் கொடிகட்டிப் பறக்கிறார்கள், அதைப் பார்த்து ஏங்காமல், நம்மிடம் புளொக்காவது இருக்கே, இன்னும் எத்தனை பேரிடம் புளொக்... ஏன் இன்ரநெட்கூட இல்லாமலும் இருக்கிறார்களே என எண்ணவேண்டும்:)).

அதன்பின் ஒரு வசனம் கண்ணுக்குப் பட்டது, அது மனதில் பதிந்துவிட்டது.

“உன் கால்களுக்கு அழகான பாதணிகள் வாங்கப் பணமில்லையே என எண்ணி ஏங்காதே,பின்னாலே பார், ஒருவர் பாதங்களே இல்லாமல் தவழ்ந்து வருவதை”.

இதேபோல, காதலில் தோற்று, இருந்ததையும் இழந்து வாடுவோரைப் பார்த்தாவது, நாம் சறுக்கி விழுந்திடாமல் வாழ முயற்சிக்கலாமே.

காதல் விஷயத்தில், பெற்றோர் பிரித்து விட்டனர் என, அவர்கள் மீது பழி போடுவது தவறிலும் தவறு. காதலிக்கும்போது அவர்களின் சம்மதத்தைப் பெற்றுக் கொண்டோ காதலிக்கிறோம்?. நாம் இவரோடுதான் வாழப்போகிறோம் என முடிவெடுத்து, காதலிக்கத் தொடங்கிவிட்டால் கடைசிவரை கை விடக்கூடாது, பெற்றோர் மீது பழியைப் போடக்கூடாது.

துணிவு என்பது, நமக்கு மட்டும் இருந்தால் போதாது, நம்மைக் காதலிப்பவருக்கும் இருக்க வேண்டும் “இரு கை தட்டினால்தானே ஓசை வரும்” . ஆனாஆஆஆ அப்பூடிப்பட்ட துணையைக் கண்டுபிடிப்பது எப்பூடி?:).

அதனால காதலிக்காமலே இருப்பது பெட்டர்தானே?... என்ன எல்லோரும் பேசாமல் இருக்கிறியள்.. ஏதாவது ஒரு பக்கம் தலையை ஆட்டுங்கோவன் கர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்:)).

 “உணர்வுகளும் உணர்ச்சிகளும் நமக்கு அடங்க வேண்டுமே தவிர, நாம் அதற்கு அடிமையாகிடக் கூடாது” ... கண்ண..தாசன்..

என் நண்பி ஒருவர், கம்பஸிலே தன் வகுப்பில் இருக்கும் ஒரு Boy  ஐ விரும்பினா. நண்பிக்கு 3 ஆண் சகோதரர்கள் மட்டுமே, தந்தை இல்லை.  வசதியான குடும்பம்தான். அந்த boy க்கு சகோதரங்கள் இல்லை, வறிய குடும்பம், தந்தை இல்லை  தாயுடன் வசித்து வந்தார்.

ஆனால், நம் நாட்டில் இன்னும் தலைவிரித்தாடும் பிரச்சனை சாதி... இதை ஒருபோதும் நண்பி வீட்டில்/உறவில் ஏற்றுக்கொள்ளவே மாட்டார்கள் என நன்கு தெரிந்தும், நண்பி அந்த boy  ஐ விரும்பினார்.

Boy ன் வீட்டுக்கெல்லாம் போய், தாய் சமைத்துக் கொடுப்பதை சாப்பிட்டு நன்கு உறவாடி வந்திருக்கிறார்.

திடீரென இடம்பெயர்வு வந்தது, நண்பி குடும்பம் வந்து கொழும்பில் இருந்தார்கள். Boy  க்கு, கொழும்புக்கு வந்து சந்திக்க வசதியிருக்கவில்லை. ஃபோன் வசதியும் கிடைக்கவில்லைப்போலும், கடித்தத்தில் மட்டும் கதைத்தார்கள் என்றுதான் நினைக்கிறேன்.

நண்பி வீட்டில் திருமணப்பேச்சு ஆரம்பமாகியதும், தன் காதலைச் சொல்லியிருக்கிறார், சொன்னதும்தான் வீட்டிலுள்ளோர் எல்லோரும் மாறி மாறி அடித்திருக்கிறார்கள். அத்தோடு வெளிநாட்டு மாப்பிள்ளைக்கு திருமணம் பொருந்திவந்திருக்கிறது. நண்பிக்கோ கொஞ்சம் ஆசை வந்துவிட்டது, கார் வீடு என வசதியாக வாழலாம் என.

எனக்குச் சொன்னா, தன்னால் காதலனை மறக்க முடியவில்லை, எதைப் பார்த்தாலும் அவரின் நினைவே வருகிறது, ஆனால், வீட்டில் அடிக்கிறார்கள், சாதிப் பிரச்சனை இருப்பதால், இதை நிட்சயம் ஏற்றுக்கொள்ள மாட்டார்கள், அதனால் இத் திருமணத்துக்குச் சம்மதிக்கப் போகிறேன் என்று.(அப்போ நம்பிக் காதலித்த அந்த boy இன் கதி?????).

நல்லபடியே திருமணமும் நடந்தது, 4ம் நாள் கணவரோடு எம் வீட்டுக்கு வந்திருந்தார், வந்தவ என்னை அறைக்குள்ளே கூட்டிச் சென்று கேட்டார், “அதிரா!! என் காதல் கதையை இன்னும் என் கணவருக்குச் சொல்லவில்லை, ஒவ்வொருநாளும் மனம் உறுத்துகிறது, இன்றே சொல்லிவிடவோ?” என்று. ஒரு பார்வை பார்த்தேன் நண்பியை........, என்ன பதில் சொல்லியிருப்பேன் என கண்டுபிடியுங்கோ......:).

இப்படிச் சில கதைகள் இருக்கு, அதில் ஒன்றுதான் இங்கு சொன்னேன். இதிலிருந்து என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்றால், காதலிக்குமுன் ஓரளவுக்குத் தெரிகிறதுதானே இது சரிவருமோ இல்லையோ என, தெரிந்துகொண்டும் ஏன் காதலிக்கிறார்கள், பொழுதுபோக்கிற்காகவோ? காதலித்தல் என்பதும், கிட்டத்தட்ட திருமணம் முடித்ததுக்குச் சமானானதுதானே?... அதாவது இவரோடுதான் இனி வாழப்போகிறோம் என முடிவெடுத்துத்தானே காதலிக்கிறோம்.

அப்போ காதலித்துவிட்டால் பெற்றோர், சகோதரங்களைக் காரணம் காட்டி கைவிட்டுவிடக்கூடாதூஊஊஊஊ. அதேநேரம் இன்னொன்றையும் சிந்திக்க வேண்டும், காதல் மட்டும் போதுமா? திருமணம், குடும்பம் என்றானபின், நமக்கு பெற்றோர், உறவுகள் எல்லாமே தேவைதான், அதனால் எல்லா விதத்திலும் நம் குடும்பத்தோடு ஒத்துப்போகக்கூடிய இடமாயின் ஓக்கை, அல்லது.....

வெளிநாட்டு மக்களைப்போல தமக்குத் தாமே துணைதேட வேண்டிய துர்ப்பாக்கிய நிலை நமக்கு இன்னும் ஏற்படவில்லை, பெற்றோர், உறவுகள் இருக்கிறார்கள் அவர்கள் நிட்சயம் இப்பொறுப்பை ஏற்று நமக்கு நல்ல வாழ்வை அமைத்துத் தருவார்கள் என நினைத்து இளமைக்காலத்தை எஞ்சோய் பண்ணவேண்டும்.

உஸ் அப்பா முடியல்ல.... ஆரும் அடிக்க வந்திடப்புடாது, இவை எல்லாம் என் மனக் கருத்து மட்டுமே. எனக்கு ஒரு ஆசை, இதை ஒரு தொடர்ப்பதிவாக ஏற்று... முடிந்தால் உங்கள் கருத்துக்களையும் சொல்லும்படி கேஏஏஏட்டு மேடைக்கு... ஸாதிகா அக்கா, வானதி, சந்தனா, இமா, மகி யை அழைக்கிறேன்ன்ன்ன்ன்.

=======================( _ )=========================

குண்டூசி இணைப்பு:

இவர்களை நெடுநாட்களாக “என் பக்கத்தில் மட்டும்”:))))காணவில்லை, கண்டுபிடித்துக் கொடுப்போருக்கு  4 சவரன் “சங்கிலி” இலவசமாக வழங்கப்படும்

ஊசிக்குறிப்பு:

கொஞ்ச நாளாக எனக்கு “நாசா” விலிருந்து ஃபோனுக்கு மேல ஃபோன் வந்துகொண்டிருக்கு, சந்திரமண்டலத்துக்கு விண்கலம் போகுதாம் அதில் போகத்தான் அழைக்கிறார்கள். எத்தனை நாளைக்குத்தான் நானும் மறுப்புச் சொல்ல முடியும்:), அதனால புறப்படப்போகிறேன், அங்கே ஒரு ரெண்டு ஏக்கர் காணி வாங்கி விடும் யோசனையும் இருக்கு:), என்ன ... தண்ணிதான் கொஞ்சம் தட்டுப்பாடாம்... அஜீஸ் பண்ணிடலாம்.. 2012 க்கு முன்:) வேறிடம் பார்ப்பது நல்லதுதானே.


அதால நான் சொல்ல வருவது என்னவென்றால், இத் தலைப்பு பார்த்து ஆராவது கத்தி, பொல்லு, துவக்கு எனத் தூக்கிக்கொண்டு கலைக்கும் எண்ணம் இருந்தால் கை விட்டு விடுங்கோ:))... நான் அகப்படமாட்டேன் விண்கலம் வெளிக்கிட்டுவிடும்.

========================================================

நிலவு ஒருவருக்காகக் காய்வதில்லை

========================================================

	Tweet