அந்தநாள் ஞாபகம்:))

தலைப்பைப் பார்த்ததும், முன்பு ஐ லவ் யூ எண்டு தலைப்புப் போட்டா, இப்போ அந்தநாள் ஞாபகமாம்:), அதிரா ஏதோ அண்டவாளம் தண்டவாளம் எல்லாம் அவிழ்த்து விடப்போறாவாக்கும் என, வேர்க்க விறுவிறுக்க ஓடி வந்திருப்பீங்கள்:), முதல்ல இந்தாங்கோ இதைக் குடியுங்கோ... நிறைய ஐஸ் கட்டிகள் போட்டு கூலான மோர்:), ஏனெண்டால் கூல் வோட்டர் குடித்தால்/குளித்தால் கோபம் வராதாம்:) ஸாதிகா அக்கா சொல்லியிருக்கிறா.

வடிவா வயிறுமுட்டக் குடிச்சுப் போட்டுப் பதிவைப் படிக்கத் தொடங்குங்கோ, அப்பத்தான் இதெல்லாம் ஒரு பதிவோ எனக் கோபிக்க மாட்டீங்கள்:).

எங்கட “இளைய தளபதி நிரூபன்”, எனக்கு வெற்றிலை பாக்கெல்லாம்:) வச்சு அழைப்பு விடுத்திருந்தார் (தொட்டதுக்கெல்லாம் முறைக்கப்பிடா.. முதல்ல கண்ணாடில முகத்தைப் பாருங்கோ..ஸா.அ. சொல்லியிருக்கிறா:)) “நண்பேண்டா” தலைப்பில் தொடரும்படி.

ஆனா நான் என் நட்புக்கள்பற்றி பல விஷயங்கள் “அங்கின (டோண்ட் டச் கியர்:))” எழுதியிருக்கிறேன், நேரமுள்ள்போது, விரும்பினால், ஒரு எட்டுப் போய்ப் பார்த்திட்டு வாங்கோவன்.... காசா பணமா?:).  “இங்கின”யும் என் நண்பி பற்றிச் சொல்லியிருக்கிறன்... ஆனா..

இப்போ என்னிடம் இருப்பது, நட்புக்களின் சில மறக்கமுடியாத நினைவுகள், அவற்றையே பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.. நன்றி நிரூபன்.

என் பேபிக்காலத்து நினைவுகளை மட்டுமே சொல்லுவன், பின் காலங்களைச் சொல்லமாட்டேன் கர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்:))))).

நான் படித்த பிறைமறி ஸ்கூல், ஆண்+பெண் பாடசாலை. வகுப்பிலே குரூப் குரூப்பாகப் பிரித்துத்தான் இருந்தோம். என் குரூப்பில் 4 boys.... A,B,C,D.

A எப்பவும் நகைச்சுவையாளன்(எங்கள் பக்கத்து வீடு), சிரிக்க வைத்துக்கொண்டே இருப்பார், கையைக் காட்டுங்கோ எனச் சொல்லி, அனைவருக்கும் கைரேகை சாத்திரம் சொல்வது இவருக்குப் பொழுது போக்கு.

ஒரு தடவை, நண்பியொருவரின் கொப்பியினுள் இருந்த ஒரு கடித்தத்தை எடுத்து ஆருக்கும் தெரியாமல் படித்துப்போட்டு,அந்த நண்பிக்குச் சாத்திரம் சொன்னார் (கடிதத்தில் இருந்த தகவல் பற்றி), நண்பி ஷொக்ட் ஆகிட்டா... எங்களுக்கெல்லாம் சொன்னா... உண்மையெல்லாம் சொல்கிறார் என,  நாங்களும் ஏங்கிட்டோம் (8 வயதுதானே அப்போ:)). பின்பு A தானாகவே உண்மையைச் சொல்லிச் சிரித்தார்.

இப்போது அவர் குடும்பத்தோடு வெளிநாட்டில்தான் இருக்கிறார்,  அதே நகைச்சுவையோடயே இருக்கிறார். ஒரு தடவை நாமும் மீற் பண்ணியிருக்கிறோம், இனியும் சந்திக்கலாம்.

B எப்பவும் போட்டி போட்டுப் படிப்பார். நாங்கள் எல்லோரும் ஒன்றாக விளையாடுவோம், பகிர்ந்து சாப்பிடுவோம். ஒருநாள் எங்கள் வகுப்புச் ரீச்சர் எம்மைப் பார்த்துச் சும்மா சொன்னா, “ பெரியாட்களானதும், B ஜீன்சுடன் போவார், அதிரா அவரைப் பார்க்கவே வெட்கப்படுவா” என்று:).

5ம் தரப் புலமைப் பரிட்சை(ஸ்கொலசிப்) வந்தது, எங்கள் வகுப்பில் எனக்கு 200 க்கு 194 புள்ளிகள், B க்கு 160 என நினைக்கிறேன், இருவரும்தான் பாஸ் பண்ணினோம் எங்கள் ஸ்கூலிலேயே.

அத்தோடு B ஆண்கள் பாடசாலைக்கும், நான் பெண்கள் பாடசாலைக்கும் போய்விட்டோம். இடையில் சந்திக்கவேயில்லை. உயர்தர வகுப்பிலிருந்தபோது, Double Maths  க்காக ரியூசன் சென்ரர் போனபோது, B உம் வந்திருப்பதைக் கண்டேன், நல்ல உயரமாக, ஜீன்ஸ்:) போட்டிருந்தார்.

வகுப்பு முடிந்து வெளியே வந்ததும், ஹலோ அதிரா எப்படி இருக்கிறீங்க எனக் கேட்டார், நானும் மரியாதையாக ஓரிரு சொற்கள் பேசிவிட்டு விலத்திவிட்டோம்,,, அதன்பின் கதைத்ததாக நினைவில்லை. தொடர்ந்து கதைத்தால், சும்மாவே பெயர் சூட்டி, ரோட்டால் போய்வரும்போது கூப்பிடுவார்கள் என்று பயம்.  ஆனா ரீச்சர் அன்று சொன்னது நினைவு வந்தது.

C நல்ல கெட்டிக்காரனாகத்தான் படித்தார், ஆனா பின்பு கேள்விப்பட்டேன், சின்ன வயதிலிருந்தே அவருக்கு இதயத்தில் துவாரம் இருந்ததாகவும், 16 வயதில் இறந்துவிட்டதாகவும்:(.

D படிப்புக் குறைவு(C இன் உறவுக்காரன்), மிகவும் அமைதி, சரியான சொவ்ட். 5ம் வகுப்பில் விலத்திய பின், 19ஆவது வயதில் ஒரு கோயிலில் எதிர்பாராமல் சந்தித்தோம், நன்கு கதைத்தார்.

அது முடிஞ்சு போச்ச்ச்ச்ச்ச்ச்:).

பின்பு ஹொஸ்டலில் இருந்த காலத்தில், என் வகுப்புக்குக் கீழ் வகுப்பில், “பாரதி” நான் செல்லமாக “பார்(Bar)” என அழைப்பேன் அவவை. என்னோடு வலு ஒட்டு, எப்பவும் அதிராக்கா என்றே ஒட்டாக இருப்பா. பின்புதான் கண்டு பிடித்தோம், அவ என்னைவிட 8 நாட்கள் வயதில் மூத்தவ. ஆனா எனக்கு டபிள் புரொமோஷன் கிடைத்திருந்தமையால், ஒரு வகுப்பு அதிகமாகப் படித்து வந்தேன். வயது தெரிந்த பின்பும், அவ என்னை அக்கா என அழைப்பதை நிறுத்தவில்லை, நானும் அவவுக்கு பொஸ்:) ஆக இருப்பதை நிறுத்தவில்லை.

அவ வகுப்பில் நல்ல கெட்டிக்காரி. என்னைப்போலவே கதை கவிதை எழுதுவா:)), பொன் மொழிகள், பழமொழிகள் சேகரிப்பா. நான் அவவுக்கு கண்ணதாசனின் எழுத்துக்கள் பற்றி நிறையக் கூறுவேன். காதலில் சிக்கிடக்கூடாது, நன்கு படிக்க வேண்டும் என அறிவுரை:) எல்லாம் சொல்வேன்.

நான் சொல்வதை அப்படியே கேட்டு நடப்பா. என் பேச்சுக்கு மறுபேச்சே சொல்ல மாட்டா, அவவின் பிறந்த எண்ணும், என் பிறந்த எண்ணும் ஒன்றுதான்:). ஆனா அவ எனக்கு ஒரு வகுப்பு கீழே என்பதால், ஹொஸ்டலில் மட்டும்தான் என்னோடு, வகுப்பில், ரியூசன் எல்லாம் வேறொரு நண்பியோடுதான்.

இடையிலே அறிந்தேன், தன் வகுப்பிலே படிக்கும் ஒருவரை இவ விரும்புவதாக. கூப்பிட்டுக் கேட்டேன், இல்லையக்கா அது நண்பிகள் சும்மா பகிடி பண்ணுகிறார்கள் என்றிட்டா. இவவோடு கூடவே திரியும் இவவின் நண்பிக்கும்(மிகவும் அழகானவ), அதே வகுப்பில் இன்னொருவரோடு காஆஆஆதலாம் எனவும் அறிந்தேன்.

நான், இந்த “பார்” க்கு எவ்வளவோ எடுத்துச் சொன்னேன், இப்போ 9ம் வகுப்பில் இருக்கிறீங்க, அந்த boy உம் 9ம் வகுப்பு, இந்தக் காதல் எங்கே வருங்காலம் எங்கே... இது எதிலபோய் முடியப்போகிறது, அப்பா அம்மா உங்களை நம்பியெல்லோ ஹொஸ்டலில் விட்டுப் படிப்பிக்கினம், இதையெல்லாம் விட்டுப் போட்டு ஒழுங்காப் படியுங்கோ என. அனைத்துக்கும் ஓம் அக்கா.... ஓம் அக்கா என சொல்லுக் கேட்டா, நானும் நம்பிவிட்டேன்.

திடீரென ஒருநாள் பார்த்தால், இந்த பார் உம், அந்த அழகிய நண்பியும், காதலர்களோடு போகிறோம் எனக், ஹொஸ்டலில் கடிதம் எழுதி வைத்துப்போட்டு  ஓடிவிட்டார்கள்,  கதை அறிந்து பிரின்சிபால் பெற்றோருக்கும் அறிவித்து பெரிய அமளி. அனைவரும் ஷொக்ட் ஆகிட்டோம். இதுக்கு முன் இப்படி நடந்ததாக இல்லை அங்கு. எனக்கும் கோபமாக இருந்தது, என்னையும் ஏமாற்றி விட்டாரே என.

பின்புதான் அறிந்தோம், இவர்கள் இருவரையும், இரு காதலர்களும், வேறொரு ஊர் பஸ் ஸ்ராண்டுக்கு வந்து நிற்கும்படியும், அங்கு தாம் வந்து மீற் பண்ணிக் கூட்டிப் போவதாகவும் சொல்லியிருக்கிறார்கள். இதை நம்பி, இவர்கள் இருவரும், தம், தோடு, தங்க மோதிரங்களை , ஹொஸ்டலுக்குக் கிட்ட இருந்த நகைக் கடை ஒன்றிலே அடைவு வைத்துப் பணத்தை எடுத்துக் கொண்டு, அந்த பஸ் ஸ்ராண்டுக்குப் போயிருக்கிறார்கள் அங்கே அந்த boys  வரவில்லை(அவர்கள் விளையாட்டுக்குச் சொன்னார்களோ தெரியாது).

அப்போதெல்லாம் மொபைல், படிக்கும் யாரிடமும் இல்லை. இருட்டியும் விட்டது, இவர்களுக்குப் பயம் வந்துவிட்டது, புது ஊர், திரும்பி வரவும் பஸ் நேரம் முடிந்து விட்டது. ஆரையோ பிடித்து ஒரு லொஜ்ஜில் தங்கி மறுநாள், நேரே தத்தமது வீட்டுக்குப் போயிருக்கிறார்கள்.

அதன் பின், அவர்கள் பெற்றோரே வந்து ஸ்கூலில் மன்னிப்புக் கேட்டு, மீண்டும் சேர்க்கும் படி கேட்டதால், பல ரூல்ஸ் போட்டு, மீண்டும் படிக்க அனுமதி கொடுத்தார்கள். இதற்குள் புதினம் என்னவென்றால், மோதிரம் அடைவு வைத்தபோது, கடைக்காரர் கேட்டிருக்கிறார், முளுப்பெயர் சொல்லுங்கோ என, அதுக்கு இந்த “பார்”, என் முளுப்பெயரை அதாவது எங்கள் அப்பாவின் பெயரையும் சேர்த்துக் கொடுத்திருக்கிறார்.

அந்த ரிசீட்டை, அவவின் தாய் தந்தையே கொண்டு வந்து, எம் ஹொஸ்டல் மிஸ் க்குக் காட்டி மன்னிப்புக் கேட்டிருக்கிறார்கள்.

காதலித்தது, ஓடியது.... அதையெல்லாம் வயதுக்கோளாறு என நினைத்து, மன்னித்து, மீண்டும் பார் உடன் கதைத்திருப்பேன், ஆனா, என் பெயரைக் கொடுத்ததை என்னால் மன்னிக்கவே முடியவில்லை ( வேறு ஒரு பொய்ப் பெயர் சொல்லியிருக்கலாம்தானே).  அத்தோடு அந் நட்புக்கும் முற்றுப் புள்ளி வைத்து விட்டேன்.

இன்னும் ஒரு கதை மட்டும் சொல்லி முடித்து விடுகிறேன். யாழ்ப்பாணத்தில் கொஞ்சக்காலம் இருந்தபோது ஒரு ஸ்பெஷல் கிளாஸுக்காகப் போய் வந்தேன். நான் அங்கு படிக்காததால் யாரும் நட்புகள் அங்கில்லை. என் பாட்டில் போய் வந்து கொண்டிருந்தேன். பெரும்பாலும் எல்லோருமே சைக்கிளில்தான் வருவார்கள், ஒருசிலர் மட்டும் நடந்து வருவதுண்டு.

கொஞ்ச நாட்களாகப் பார்த்தேன், நான் வீட்டுக்குத் திரும்பி வரும் பக்கமாக ஒரு நண்பி, மெயின் ரோட்டில், நெஞ்சோடு புத்தகத்தை அணைத்தபடி வகுப்பு முடிய தனியே, அமைதியாக நடந்து போவார். பார்க்கப் பாவம்போல ஒரு உணர்வு எனக்குள். ஆனா நான் நானாக ஆரோடும் வலியப் போய்க் கதைக்கப் பயமெனக்கு, ஆனா சிரிச்சால் சிரிப்பேன், கதைத்தால் கதைப்பேன்... அது ஆராக எவராக இருந்தாலும் சரிதான், ஆண் பெண் பேதமோ, வேறு எந்தப் பேதமோ பார்க்க மாட்டேன். என் அப்பாவின் அட்வைசும் எமக்கு அதுதான். எல்லாக் கதையும் வீட்டுக்குப் போனதும் அம்மாவிடம் ஒப்புவித்து விடுவேன், அதனால் எப்பவும் எப்பிரச்சனையும் வந்ததில்லை.

அப்போ ஒருநாள், இப்படித்தான் நான் வரும்போது அந் நண்பியைக் கண்டேன், சைக்கிளை நிறுத்தி, எங்கே போகிறீங்கள், வாங்கோவன் என் கரியரில் ஏறுங்கோ கொண்டுபோய் விடுகிறேன் என்றேன். எதிர்பார்த்திருந்தவர்போல மறு பேச்சில்லை தடாரென ஏறி என் தோளைப் பிடித்துக் கொண்டு இருந்தார். அப்போதான் முதன் முதலாக வாய் திறந்து அவ என்னிடம் பேசிய முதன் வசனம்.... “ அதிரா நான் இந்த வகுப்பிற்கு, தொடர்ந்து வருவதே.. நீங்கள்  போடும் அழகான சட்டைகளைப் பார்ப்பதற்காகவே “ என்றார்.

எனக்கு அப்படியே இதயமெல்லாம் என்னவோ போலாகிவிட்டது. கண்கூட கலங்கிவிட்டது. நான் நினைத்திருந்தது, நான் அங்கு படிக்காததால் என்னை ஆரும் கவனிக்க மாட்டார்கள், தம் நட்புக்களையே கவனிப்பார்கள் என. ஆனா இவ இப்படிச் சொன்ன வார்த்தை, என் மனதை விட்டு நீங்காததாகிவிட்டது.

அதன் பின்பு, ஒவ்வொரு தடவையும் ஏத்தி இறக்குவேன், மெயின் ரோட்டிலேயே விடுவேன், அவ சைட்ரோட்டில் உள்ளே போகவேண்டும் வீட்டுக்கு, இங்கு இறக்கினால் போதுமென்பா, அப்படியே இறக்கிவிட்டுப் போய் விடுவேன். பின் அவவின் குடும்பக் கதையெல்லாம் பகிர்ந்து கொள்வா, கொஞ்சம் வறிய குடும்பம். அக்கா ஒருவர் ரீச்சராம், பொல்லாதவவாம், தன்னை வேலை வாங்குவாவாம்... இப்படி நிறையச் சொன்னா... நானும் முடிந்தவரை ஆறுதல் சொல்வேன். அவவின் பெயர் நினைவில்லை, ஒரு கொஞ்ச மாதங்கள்தான் பின் விலத்தியாச்சு:(.

பொறுமையோடு கதை படித்த அனைவருக்கும் நன்றி.... படிப்பவர்கள்.. கடேசீஈஈஈ ஸ்மைலியாவது போட்டுவிட்டுப் போங்கோ... இல்லாவிட்டால் வழியில கடிநாய் கடிக்கும்:)).( கடவுளே ஆருமே ஸ்மைலி போட்டிடாமல், பின்னூட்டம் போடும்படி, பார்த்துக்கொள்ளப்பா:)).

அனைவர் வாழ்விலும் நட்பு பின்னிப் பிணைந்ததே... அதனால.. முடிந்தால் இல்லாவிட்டால் அழாதீங்கோ இந்தாங்கோ ரிசூ... தொடரும்படி அழைப்பது..
ஸாதிகா அக்கா, இமா, மகி, சந்தனா, வான்ஸ், ஜெய், ஆசியா, மனோ அக்கா, புது வரவு கிரிஜா..... இல்ஸ் ஐ எழுதிட வாண்ட்டாமென மிகவும் தாழ்மையாகக் கேட்டுக்கொள்கிறேன் கர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்ர்:)).

ஊசி இணைப்பு:

எனக்கொரு தம்பி இருந்தார்... ஜீனோ:) எண்டு பெயர், தம்பிதான், ஆனாலும் நாங்க பெஸ்ட் ஃபிரெண்ட்ஸ்.... ஆனா அவரையும் இப்போ மறக்கமுடியாத, காணாமல் போய் விட்ட நட்பில, சேர்க்க வேண்டியதாப்போச்ச்ச்ச்ச்... இமாஆஆஆஆ டிஷ்யூ பிலீஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்ஸ்:))

=====================================================

 “பணத்தால், நீ விலைக்கு வாங்கும் நண்பனை,

இன்னொருவர் பணம் கொடுத்து வாங்கிக் கொள்வார்”

 “தெளிந்த சிந்தனையும், அனுதாபமுமுள்ள 
ஒரு நண்பரைப் பெற்றவர்,

தன் அறிவாற்றல்களை இரட்டிப்பாக்கிக் கொண்டவராவார்”

=====================================================

	Tweet