நமக்கு, இறப்பின் பின்னர் சிறப்புத் தேவையோ?

எங்கள் புளொக்கிலே ஸ்ரீராம் பகிர்ந்துகொண்ட இந்தக் கதைப் பகுதிதான், என்னை இப்போஸ்ட்  போடத் தூண்டியது. நான் எப்பவும் நினைப்பதுண்டு, உயிரோடிருக்கும் போதுதானே எதுவும் தேவை, இந்த உயிர் உடம்பை விட்டுப் பிரிந்த பின், நம்மை சந்தனத்தால் குளிப்பாட்டி என்ன? வைரத்தால் அலங்கரித்தென்ன? நமக்குத் தெரியவா போகிறது?..

இது பற்றிப் பலரோடும் நான் பல தடவை டிஸ்கஸ் பண்ணுவேன், வாதாடுவேன், உயிரோடிருக்கும் போதுதான் எதுவும் பண்ண வேண்டும், உயிர் போனபின் உடம்பை எரித்திட்டால் போதும், எதுவும் செய்து என்ன ஆகப் போகிறது என.

எங்கள் அப்பாவும் அடிக்கடி சொல்லுவார், ஆள் முடிஞ்ச பின்பு ஊருக்கு உலகுக்கு காட்டவோ, நிறையச் செலவழிச்சு செய்கிறார்கள், உயிரோடிருக்கும் வரை கவனிக்காதோரெல்லாம், உயிர் போனபின் நிறைய பணம் செலவழிச்சு ரிக்கெட் போட்டு ஊருக்குப் போய், சிறப்பாக செத்த வீடு கொண்டாடுகிறார்கள், ஆனா அந்த இறந்தவர் காலம் முழுக்க தனிமையில் வாடி நொந்திருப்பார், உணவு சமைக்க ஆளில்லாமல் கஸ்டப்பட்டிருப்பார், இப்போ இறந்த பின் ஆயிரம் பேரைக் கூப்பிட்டு சாப்பாடு கொடுத்து 31 செய்கிறார்கள்.. இதிலென்ன இருக்கு என..

சமய சம்பிரதாயங்கள், என்னென்னமோ ஆத்ம சாந்திக் கிரியைகள் எனச் சொன்னாலும்.. கண்ணை மூடியபின் என்ன நடக்குமோ? நமக்கென்ன தெரியும்.

யாரையும் குறை சொல்லவில்லை, அவரவர் பிரச்சனை அவர்களுக்குத்தான் தெரியும், அடுத்தவர்களுக்குப் புரியாது, ஆனால் என் கேள்வி, இறந்தபின் ஆடம்பரம் தேவையா என்பதே.

நான் நினைப்பேன், இப்போ உடம்புக்கு கிரீம், ஒயில் என என்னென்னமோ பூசிப் பாதுகாக்கிறோம், வெயில் படாமல், மழை படாமல் பாதுகாப்பாக, உணவுக் கட்டுப்பாடாக.. இப்படி எவ்வளவோ பாதுகாக்கிறோம், எல்லாம் இந்த உயிர் உடம்பில் இருக்கும் வரைதானே?. உயிர் போன அடுத்த கணமே நமக்கு எதுவும் தெரிய நியாயமில்லையே.

இப்போ வெளிநாட்டில் வாழும் நம்மவர்களிடையே ஒரு முறை பரவி வருவதை அவதானிக்க முடிகிறது, அதாவது தம் உடம்பை, ரிசேஜ் க்கு என எழுதிக் கொடுக்கத் தொடங்கியிருக்கிறார்கள். அப்படி எழுதிக் கொடுத்து விட்டால், உயிர் பிரிந்து ஒரு மணித்தியாலத்தில் தூக்கிக் கொண்டு போய் விடுவார்களாம் உடம்பை. இது ஒருவிதத்தில் நல்ல முறைபோலவும் தோணுது. சமீபத்தில் கூட ஒருவர் இறந்தார், நல்ல குடும்பம்- பிள்ளைகள் பேரப் பிள்ளைகள் என பெரிய வட்டமே இருந்தும், அவர் அது என் விருப்பம், நீங்கள் கொண்டாடுவதாயின், உங்களுக்குப் பிடிச்ச முறையில ஏதும் பூஜை வையுங்கோ, எனக்கு எந்தக் கிரியையும் வேண்டாம் எனச் சொல்லி எழுதிக் கொடுத்து விட்டார்., கோபம் எல்லாம் இல்லை, அது அவருடைய விருப்பமாம்.

உயிர் போய் ஒரு மணித்தியாலத்தில் வந்து தூக்கிக்கொண்டு போய் விட்டார்களாம்.

பிள்ளைகள் உறவுகள் என இருந்தும், யாராலும் கவனிக்காமல் தனிமையில் வாடுவோர் இப்படிச் செய்தால் அது .. இருப்போருக்கு ஒரு படிப்பினையாக இருக்குமோ என்னமோ... 

இதில் சரி-பிழை சொல்லத் தெரியவில்லை, ஆனா எங்கள் அப்பாவின் இழப்பின்போது, அப்பாவுக்கு 5 ஆண்பேரப்பிள்ளைகளும் 2 பெண் பேரப்பிள்ளைகளும்... அப்போ கிரியைகள் எல்லாம் முடிந்து, முடிவில் காரில் ஏற்றி, எரிக்கும் இடம் கொண்டு செல்ல முன்பு, ஹோலில் இருந்து காருக்குத் தூக்கிச் செல்லும் அந்த குட்டி இடை வெளியில், 7 பேரப்பிள்ளைகளும் வெள்ளை சேட்டும், கறுப்பு ஜீன்ஸ்சும் அணிந்து, பெண் பேரப்பிள்ளைகள் பூச் செண்டுகளை முன்னால் தூக்கிச் செல்ல, 5 ஆண் பேரப்பிள்ளைகளும் அப்பாவைச் சுமந்து சென்றார்கள் கார் வரை.. அதைப் பார்க்க கண்ணுக்கு ஒரு கண்கொள்ளாக் காட்சியாகத்தான் இருந்தது... அப்பா நன்றாக வாழ்ந்து முடித்திருப்பதுபோல உணர்ந்தேன், இப்போதும் அதை நினைக்க, கவலையூடும், ஒரு மன நிறைவாக இருக்கிறது, ஆனா இது அப்பாவுக்கு தெரியுமோ? 

இறந்தபின் சிலை வைப்பது, ஆடம்பரமாக அடக்கம் செய்வது.. இதனால் இறந்தவருக்கு என்ன பயன்? என்னைப் பொறுத்து நான் நினைப்பது, இருக்கும்வரை சந்தோசமாக, நன்கு அனுபவித்து வாழ வேண்டும், இறந்த பின் யாரும் நம்மை நினைக்கோணும், சிலை வைக்கோணும் என்பதெல்லாம் எதுக்கு. எது வேணுமெண்டாலும் உயிரோடிருக்கும்போது பண்ண வேண்டும்... எனக்கு ஆராவது சிலை வைக்க யோசிச்சால் இப்பவே வச்சிடுங்கோ:))

ஆனால் என்னதான் சொன்னாலும், உடம்பை தானம் கொடுப்பது, ரிசேஜ் க்கு கொடுப்பது எதுவும் எனக்கு விருப்பமில்லை, என் உடம்பை யாரும் வெட்டிக் கீறிடக்கூடாது.. அப்படியே எரிச்சிடோணும் எனத்தான் நினைப்பேன், நினைக்கவே உடம்பு கூசுதே... ஆனா இதுவும் ஒருவித சுயநலம்தானே.. ஏனெனில்..

இப்பவே எங்கள் மகன் யுனியில், அனரமியில் படிக்கத் தொடங்கியாச்சாம்,  ஒருவரது தலையை மட்டும் வெட்டி வைத்திருந்தார்களாம், கையில் தூக்கி வைத்துப் பார்த்தார்களாம், தசையை, நரம்புகளை.. நான் நடுங்கி விட்டேன், குழந்தையாகவே வளர்த்து விட்டோம், இப்போ திடீரென இப்படி கேட்க மனம் பதைக்குது, ஆனா அவர் சிரிச்சுக் கொண்டு சொல்கிறார். அது இன்றஸ்ரிங்காக இருக்கு என... இதிலிருந்து ஒன்று புரிந்தது, பிள்ளைகள் விரும்பாமல் எந்தத் துறையிலும் நாமாக வற்புறுத்தி அனுப்ப முடியுமோ?:).. அவர்களாக விரும்பி இறங்கினால் மட்டுமே விரும்பிப் படிப்பார்கள்.

அது யாருடைய முகமெனக் கேட்டேன், ஒரு ஓல்ட் மான் எனச் சொன்னார், இப்படி ஒரு லேடியின் உடம்பும் வைத்துப் படிக்கிறார்களாம்.. ஹையோ இதெல்லாம் நமக்கெதுக்கு.. ஆனா நான் சொல்ல வந்த விசயம் என்னவெனில், ஆரோ எவரோ தம் உடம்பைத் தானம் செய்தமையாலதானே, இன்று எங்கள் பிள்ளை படிக்க முடிகிறது...

எனக்கு ஒரு கதை இங்கு சொல்ல விருப்பமாக இருக்கு, ஒருநாள் என் கணவர், வீட்டுக்கு வந்ததும் நேரே பாத்ரூமுக்குள் போனார் தோய்ந்து விட்டு[முழுகி விட்டு] வருகிறேன் என, வழமையாக ரீ குடிச்ச பின்பே உடுப்பு மாற்றுவார். இது என்ன எனக் கேட்டேன்,....

தான் தன் ரூமில் இருந்தபோது அவசரமாக இன்னொரு டொக்டர் ஃபோன் பண்ணி, உடனே கொஞ்சம் மோட்சறிக்கு வர முடியுமோ பிளீஸ் எனக் கேட்டாராம்[டியூட்டி முடிஞ்ச நேரம் என்பதால், வோட் தவிர வேறெங்கும் ஆட்கள் இருக்க மாட்டினம்], வருகிறேன் எனச் சொல்லிப் போனாராம், அங்கு பார்த்தால் அந்த மற்ற டொக்டரின் பேசண்ட் ஒருவர் இறந்து, மோட்சறி ட்றோயரில் வச்சிருக்கினம், ஏதோ ரிப்போர்ட் எழுதுவதற்காக அவர் தனியே போய், ட்ரோயரை இழுத்திருக்கிறார், அது இழுத்த இழுப்பில் ட்ரோயருடன் சேர்ந்து உடம்பும் அப்படியே வெளியே வந்து, ட்ரோயரால கீழே விழுந்து விட்டதாம், கனமாக இருக்குமெல்லோ அதனால ஹெல்ப்ப்புக்கு கூப்பிட்டிருக்கிறார், பின்பு இருவருமாக கட்டிப்பிடிச்சுத் தூக்கி ட்ரோயரில் வைத்துத் தள்ளிப் பூட்டியிருக்கிறார்கள்... அப்போ அந்தந்த துறைக்கேற்ப மனம் பண்படுத்தப்பட்டு இருப்பதனால்தானே இப்படி முடிகிறது... 

ஒரு வீடியோப் பார்த்தாலே, 4 நாள் நித்திரை கொள்ள முடியாமல் தவிப்பேன் நான்...

===========================================

இனி ஸ்ரீராமின் கதைக்கு வருவோம்.... 

இங்கே தலைப்பைத் தொட்டால் தளம் ஓபின் ஆகும்..

அம்மா காத்திருக்கிறாள் 

"அம்மா..   வெள்ளரிப்பிஞ்சு..."  மாலதி கையைக் கிள்ளினாள் மஞ்சு.  

"ஒரு கட்டு வாங்குங்களேன்.."  மாலதி சண்முகத்தைப் பார்த்தாள்.

"இன்னும் கொஞ்ச நேரத்தில் எங்காவது நிறுத்திச் சாப்பிடவேண்டும்..   இப்பப்போயி இதைச் சாப்பிட்டா..?"  சண்முகம் எரிச்சலுடன் மகளையும் மனைவியையும் பார்த்தான்.  மகன் இதை எதையும் கவனிக்காமல் மொபைலில் மூழ்கி இருந்தான்.

"அது எங்க பிரச்னைப்பா...  இதை வாங்குங்க...  அதையும் பார்த்துக்கலாம்..."  என்றாள் மஞ்சு.

காலை வண்டி வைத்துக்கொண்டு சண்முகம், சண்முத்தின் தம்பி அறிவு, இருவர் மனைவிமார்கள், சண்முகத்தின் மகன் ராஜா, மகள் மஞ்சு ,  எல்லோரும் கிளம்பி  வந்து கொண்டிருந்தனர்.

இன்னும் குறைந்தது ஐந்து மணி நேர பிரயாணம் பாக்கி இருந்தது.

வழியெங்கும் கண்ணில் படுவதை எல்லாம் வாங்கி கொண்டிருந்தனர் குழந்தைகள். 

ஆட்சேபித்த சண்முகத்தை "ஆமாம்..  இப்படி ஒண்ணா சேர்ந்து எப்ப கிளம்பி இருக்கோம்...   சும்மா இருங்க" என்று அடக்கினாள் மனைவி மாலதி.

"ஆபீஸ்ல லீவு சொல்லிட்டியாடா?"  தம்பியிடம் கேட்டான் சண்முகம்.

"ம்ம்ம்..  பின்ன?"

"எத்தனை நாள்?"

"குறிப்பா எதுவும் சொல்லலை"

"மொபைல்ல என்னடா பார்க்கறே?"  சண்முகத்தின் தம்பி மகன் கார்த்தி கேட்டான்.

"போனவாரம் ரிலீஸான படம்டா..."  ராஜா மொபைலிலிருந்து கண்ணெடுக்காமல் பதில் சொன்னான்.

கார் ஸ்டீரியோவில் ஏ ஆர் ரெஹ்மான் ஓடிக்கொண்டிருந்தது.

ஒரு மணி நேரம் கழித்து ஓரளவு பெரிய ஊர் ஒன்றில் நல்ல ஹோட்டல் ஒன்றில் மதிய உணவு முடிந்தது.

"அக்கா...  அதோ அந்தப் பொண்ணு போட்டிருக்கற ட்ரெஸ்ஸைப் பாருங்க...  இதே மாதிரிதான் எங்க மதினி பொண்ணு கல்யாணத்துல...."

போன வாரம் சென்று வந்த கல்யாணம், ஊரில் பார்த்த மால் என்று இரு பெண்களுக்கிடையே பேச்சு ஓடிக்கொண்டிருந்தது.  

மஞ்சு தோழியுடன் போனில் அரட்டை அடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

அண்ணனும் தம்பியும் ஷேர்மார்கெட் பற்றி அவ்வப்போது பேசிக்கொண்டிருந்தார்கள். 

ஒருவழியாய் ஊர் வந்து சேர்ந்தது.

ஏ ஆர் ரஹ்மானை அணைத்தான் சண்முகம். 

எல்லோரும் மௌனமானார்கள்.  ஒரு இறுக்கமான அமைதி.

வண்டியை விட்டு இறங்கியபோது சுப்பிரமணி எதிரில் வேகமாக வந்தார்.

"அய்யர் அவசரப்படுத்திக்கிட்டே இருக்காரு...  டயமாச்சு...   உங்களுக்காகததான் எடுக்காம காத்திருக்கோம்...  சீக்கிரம் வாங்க...   முகதரிசனமாவது கிடைக்கட்டுமேன்னுதான்..."

உள்ளே நுழையும் இவர்களை பார்த்ததும் செத்துப்போன சண்முகத்தின் அம்மா உடலுக்கு அருகில் அமர்ந்திருந்தவர்களிடமிருந்து  அழுகை வெடித்துக் கிளம்பியது.  

இக் கதையில் எனக்குப் பிடிக்காத விசயம், பல பெண்கள், தம் பக்கத்து ஆட்களுக்கு மட்டுமே முன்னுரிமை கொடுப்பது, ஃபீலிங்ஸ் ஐக் காட்டுவது.  பல ஆண்களின் குணம், தம் பொறுப்புக்களை மனைவியிடம் ஒப்படைத்து விட்டு, அமைதியாக இருந்திடுவார்கள், இதனால மனைவிமாரும், தன் பக்கத்தை மட்டுமே பெரிதாக நினைப்பதுண்டு.

ஒரு மனைவி/தாய் நினைத்தால் மட்டும்தான், தம் பிள்ளைகளுக்கு நல்ல பழக்க வழக்கத்தையோ பண்பாட்டையோ, உண்மையில் சொல்லிப் புரிய வைக்க முடியும், அந்தச் சாதுரியம் அப்பாமார்களிடம் குறைவே, அப்போ இக்கதையிலே பாருங்கள், தந்தை மனதில் கவலையைப் புதைத்துக் கொண்டு அமைதியாக இருக்கிறார், மனைவியோ பேசாமலிருங்கள் பிள்ளைகள் அனுபவிக்கட்டும் என்கிறார்.. ஏனெனில் அது கணவரின் அம்மாதானே, இதுவே தன் அம்மாவாக இருப்பின் இப்படிப் பதில் வந்திருக்குமோ?.

இதில் பல பின்னணிகளை நினைக்கலாம், என்னவெனில் இந்தியாவைப் பொறுத்தமட்டில், திருமணம் முடிந்ததும் மாப்பிள்ளை வீட்டுக்குப் போயிட வேணும், அங்கு மாமியார் அந்தக் காலத்தில் என்ன கொடுமைப் பண்ணினாரோ மருமகளை.. அதனால கூட மனம் நொந்திருக்கலாம், எதுவாயினும் ஒருவர் இறந்துவிட்டார் எனில், இப்படி நடப்பது தவறே..

அதையும் விடுங்கள், இறந்தவர்- கணவரின் அம்மா எனும்போது, நமக்கு கணவரில் அதிக பாசம் இருப்பின், நம் மனமும் அந்நேரம் கணவரின் மனமாக மாறி, அவருடைய மனநிலையில் இருந்துதானே துடிக்க வேண்டும்.. அதுதானே ஒரு உண்மையான மனைவிக்கு அழகு.  எப்பவுமே பெற்றோரின் இழப்பு நிகழும்போது, நம் மனம் முதலில் நினைப்பது நம் குழந்தைப் பருவத்தைத்தானே, உடனேயே மனம் தாவி ஓடி விடுகிறதே.. சின்ன வயதில் எனக்கு அப்படி செய்தார், இப்படி செய்தார்.. அது வாங்கித்தந்தார் என, அந்நேரம் அவர்கள் செய்த எதுவும் குறையாகத் தெரியாதெல்லோ... இது குடும்பத்தில் மனைவி பக்கமோ, கணவன் பக்கமோ நிகழும்போது, உடனே நாமும் அவர்களாக மாறி[கணவராக, மனைவியாக] அவர்கள் மன நிலையிலிருந்து எண்ணிப் பார்க்க வேண்டும்.

இது அக்கதையில் நடந்த பின்னூட்ட சம்பாசனை..  தூரப் பிரயாணம் எனில் உணவுண்ணாமல் தண்ணி குடிக்காமல் இருப்பதென்பது முடியாத ஒன்றுதான்[அப்படித்தான் இருக்க வேணும் என ஒன்றும் கட்டாயமில்லை], ஆனா மனம் எங்கும் தாவாமல், ஒரு இழப்பு வீட்டுக்குப் போகும் நினைப்பிலேயே இருக்க வேண்டும் என்பதே என் கருத்து. உணவு உண்பதுகூட, நாம் மயங்கிடாமல் இருக்க மட்டுமே தவிர, அந்நேரம் பார்த்தா பெரிய ஹோட்டேலுக்குப் போய், வடிவா மூக்கு முட்டச் சாப்பிடோணும்?, உண்மையில் துக்கம் வரும்போது, தொண்டையில் அடைக்குமெல்லோ? உணவு கீழே இறங்காது.. அது தானாக வருவது, சிலர் பப்ளிக்கில் கத்திப் புரண்டு எனக்கு ஏதும் வேண்டாம் என்பினம், உள்ளே போய் ஃபுல்லாக சாப்பிடுவார்கள்.. இப்படி நடிப்பும் எதுக்கு?..

பிள்ளைகளுக்கும் சொல்லிப் புரிய வைக்க வேண்டும், உல்லாசப் பயணம் போகும்போது அனுபவிக்கலாம், இது அப்படிப்பட்ட பயணம் அல்ல, உங்களுக்கு அப்பம்மா என்னவெல்லாம் செய்திருக்கிறார் தெரியுமோ.. என்னவெல்லாம் ஆசையா வாங்கித் தந்தவர் தெரியுமோ என அக்கதைகளைச் சொல்ல வேண்டும், இதில் என்ன தப்பிருக்கு.. இப்படித்தான் நான் நினைக்கிறேன். தூரத்து உறவெனில்க்கூட கொஞ்சம் பறவாயில்லை, இது பிள்ளைகளுக்கும் நெருக்கமான உறவெல்லோ.. அப்பேரப் பிள்ளை பிறக்கும்போது- அந்த பேத்தி எவ்வளவு தூரம் சந்தோசத்தில் துள்ளிக் குதித்திருப்பார், அப்போ அதை அக்குழந்தைக்கு உணர்த்தாமல் விடுவது சரியாகுமோ?.. இப்படித்தான் நான் நினைக்கிறேன்.

இன்னொன்று இக்காலக் குழந்தைகள் இப்படி ஏதும் சொன்னால் அமைதியாகி விடுவார்களே தவிர, நாம் சின்ன வயதில் அழுது உருண்டதைப்போல் எல்லாம் நிட்சயம் பண்ண மாட்டார்கள், மரணம் என்பது தவிர்க்க முடியாத ஒன்று என, சின்ன வயதிலேயே இங்கு சொல்லிக் குடுத்துப் பதப்படுத்தி விடுகிறார்கள் என்றே நினைக்கிறேன்.

இதை எல்லாம் அங்கு கொமெண்ட்டாகப் போட முடியாமையாலேயே இங்கு காவி வந்தேன்...

VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV_()_VVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVVV

இந்தப் போஸ்ட்டின் மூலம், பலரது பழைய நினைவுகளை நான் நிட்சயம் கிளறி விட்டிருப்பேன், அதுக்காக மன்னிச்சுக்கொள்ளுங்கள்.. ஆனா இடைக்கிடை இப்படி  நினைத்துப் பார்க்கவும் வேணும்தானே...

தப்பாக ஏதும் பேசி விட்டேனெனில், சுட்டிக் காட்டிவிட்டு, என்னைத்தூக்கிப்போய் இப்பவே தேம்ஸ்ல போட்டு விடுங்கோ பிளீஸ்ஸ்ஸ்ஸ்:).

இது நேற்று ஈவினிங் வரும்போது எடுத்தேன், பார்க்க அழகாக இருந்துது அதனால டக்கென எடுத்தேன், இது முழுக்க ரெட் லைட்டாக இருந்தது ஒரு வித அழகைக் கொடுத்துது, ஆனா படத்தில எல்லாம் மஞ்சளாகத் தெரியுது கர்ர்ர்ர்ர்ர்:)

ஊசி இணைப்பு

ஊசிக் குறிப்பு

by புலாலியூர்ப் பூஸானந்தா அவர்கள்:)

000000000000000000000000000000_()_000000000000000000000000000

	Tweet