“மேல் மாடி முற்றத்திலே நீயும் நானும்💕”

ஆஹா போன கிழமை சமையல் வாரம் எனக் கலக்கியாச்சு:)) போட்டது என்னமோ ரெண்டே ரெண்டுதேன்:)).. இவ்வாரம் “ஃபீலிங்ஸூ வாரம்” ஆகப் பிரகரணப் படுத்தப் படுகிறது:))..

நிறைய விஷயங்கள் எழுத இருக்குது, ஆனா கால நேரம் அமைவதில்லை.. சரி சரி எனக்குப் பாருங்கோ ஓவரா அலட்டுவது பிடிக்காதாக்கும்:)).. அதனால ஸ்ரெயிட்டா களத்தில குதிக்கிறேன்:))..

நாங்கள் படிக்கும்போது ஹொஸ்டலில் இருந்து படித்தோம், விடுமுறை காலத்தில் ஹொஸ்டலும் மூடப்பட்டுவிடும், சோதனைகள் இருந்தால் மட்டும் திறந்திருப்பார்கள்.

அப்போ விடுமுறையில் ஒருநாள், எங்களுக்கு ரியூசன் வகுப்புக்கள் இருந்தது, அதனால அருகில் இருந்த லேடீஸ் ஹொஸ்டலில் இருந்து போகலாம் என ஐடியாவை உருவாக்கி நானும் என் நண்பியும், எங்கள் அப்பா மூலம், தெரிந்த ஒருவரூடாக அங்கு இடம் கிடைத்தது. அங்கிருப்போர் வேலைக்கு மற்றும் யுனிவசிட்டியில்/கொலீஜ் இல் படிப்போர் மட்டுமே. அங்கு போய் அவர்களோடு சேர்ந்திருப்பது எமக்கு கொஞ்சம் தயக்கமாகவும் கூச்சமாகவும் இருந்தது, நாம் தான் அங்கு சின்னவர்கள் அந்நேரம்.

ஒரு றூமில் 4 கட்டில்கள் இருந்தன, அதில் இரு அக்காமார்கள் யூனியில் படிப்போர் இருந்தார்கள், அந்த அறையை நமக்கு தந்தார்கள், அவர்களைப் பார்க்கவே முதலில் கொஞ்சம் பயமாக, பேச தயக்கமாக இருந்தது, பெரியாட்கள் எல்லோ, அவர்களுக்கு நம்மைப் பிடிக்குமோ எனும் தயக்கம்.

அவர்கள் இருவரும் முஸ்லிம் அக்காக்கள். ஒருவரின் பெயர் “நிஷா”, மற்றவ “மரியம் பீவி”. இதில் நிஷா அக்கா கொஞ்சம் அழவோடுதான் பேசினா, ஆனா மரியம் அக்கா நன்கு பேசத் தொடங்கிட்டா.

யூனி முடிஞ்சு ஈவினிங் வரும்போது எமக்கென ஏதும் சுவீட்ஸ் வாங்கி வந்து தருவா மரியம் அக்கா, அவவும் 4ம் நம்பர் என்பதாலோ என்னமோ என்னோடு நன்கு நெருங்கிப் பழகத்தொடங்கிட்டா, மிகவும் அன்பாக ஆசையாக என்னோடு பேசிக்கொண்டிருப்பா. என்னைக் கூப்பிட்டு தன் கட்டிலில் அருகில் இருக்கச் சொல்லிவிட்டுக் கதைத்துக் கொண்டிருப்பா, என் நண்பியும் நிஷா அக்காவைப்போலத்தான், அதாவது அதிகம் பேச மாட்டா[என்னைத்தவிர எவரோடும்], அதனால நானும் மரியம் அக்காவும் நன்கு ஒட்டி விட்டோம்.

நாங்கள் இருந்த அந்த அறை, மேல் மாடியில் இருந்தது, அதற்கொரு பல்கனியும் உண்டு, இரவு நேரத்தில் மரியம் அக்காவும் நானும், அந்த நிலா வெளிச்சம் படும்போது அங்கிருந்து அலட்டிகொண்டே இருப்போம்..

அப்படி ஒருநாள் கதைத்துக் கொண்டிருந்தபோது, இரவு இலங்கை வானொலி நிகழ்ச்சியில் 9 மணி நியூஸ் முடிஞ்சதும் போடும் நிகழ்ச்சி என நினைக்கிறேன், அதில் ஒரு பாடல் எங்கிருந்தோ வான் அலையில் தவழ்ந்து வந்து நம் காதில் விழுந்தது....

“வெண்ணிலா வானத்திலே நீயும் நானும்

மேல் மாடி முற்றத்திலே நீயும் நானும்”...

இப்படித்தான் என் மனதில் பதிந்திருந்தது இந்த வசனம், எனக்கு அன்று ஒரு மறக்க முடியாத மாலைப்பொழுதாக இருந்தது, சிட்டுவேஷன் சோங்:) நமக்காகவே போட்டதுபோல ஃபீல் பண்ணினேன், பாடல் நினைவிலில்லை, படமும் தெரியாது, ஆனால் இந்த வசனத்தை வைத்து தேடிக் கொண்டே இருந்தேன், சமீபத்தில் எதேச்சையாக ஸ்ரீராம், இப்பாடலை பகிர்ந்திருந்தார்.. அப்படியே ஷாக்ட் ஆகி:)).. பழைய நினைவுக்குள் மூழ்கி விட்டேன்.
பாடலுக்கான லிங்
https://www.youtube.com/watch?v=hKMvzf1b4rA&feature=emb_logo

அதன் உண்மையான வரிகள் இவைதான்..

வெண்ணிலா நேரத்திலே வேணு கானம் 

மேல்மாடி முற்றத்திலே நீயும் நானும் 

வெண்ணிலா நேரத்திலே வேணு கானம் 

மேல்மாடி முற்றத்திலே நீயும் நானும் 

தங்கள் கம்பஸ் ஃபிர்ண்ட்ஸ் அண்ணாக்களை எல்லாம் எமக்கும் அறிமுகம் செய்தார்கள்.. மொத்தத்தில் நம்மை ஒரு குழந்தைபோல பார்த்துக் கொண்டார்கள், நாம் இப்படி ஆகுமென எதிர்பார்க்கவே இல்லை.

இத்தனையும் நடந்தது ஒரு இருபது நாள்கள்தான் இருக்குமென நினைக்கிறேன், நம் ரியூசன் முடிஞ்சு வீட்டுக்குப் போகும் நாள் வந்தது, போய் விட்டால் பின்பு இவர்களை நாம் சந்திக்கும் சந்தர்ப்பம் இருக்காதெல்லோ, வெளியே வந்து நாம் அவர்களைச் சந்திக்கும் அளவு தைரியம் நமக்கில்லை, எங்கு போவதாயினும் அப்பா அம்மாவோடுதான். மொபைல் இல்லை, கடிதம் மட்டுமே போடலாம்.. மிகவும் கவலையாக இருந்தது...

அன்று பின்னேரம் அப்பா வந்து கூட்டிப் போகப் போகிறார்ர், காலை எழும்பியதிலிருந்து மரியம் அக்கா என்னோடு பேசவே இல்லை, என் முகம் பார்ப்பதையே தவிர்த்தா, எனக்கு ஏன் எனப் புரியவில்லை, மிகவும் கவலையாக இருந்தது..

மத்தியானம் என் பொருட்களை எல்லாம் அடுக்கி விட்டு, என்னிடம் இருந்த ஓட்டோகிராஃபை எடுத்துச் சென்று, “மரியம் அக்கா சைன் பண்ணித்தாங்கோ” என்றேன்.

நான் எதிர்பார்க்கவே இல்லை, என்னை அப்படியே எட்டிக் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு ஓவென அழத் தொடங்கி விட்டா, எனக்கும் கவலைதானே நானும் சேர்ந்து அழுதேன், ஆனா மரியம் அக்கா அழுத அழுகையை ஆராலும் சமாதானம் பண்ண முடியாமல் போய் விட்டது, விக்கி விக்கி அழத் தொடங்கிட்டா, நிஷா அக்காவும் என் நண்பியும் திகைத்துப் போய் நின்றனர்.

பின்னர் என் முகம் பார்க்கவே இல்லை அவ, பார்த்தால் அழுதிடுவா என்பதைப்போல தலையைக் குனிஞ்சபடி தன் விலாசத்தையும் எழுதி சைன் பண்ணித் தந்தா, நான் வெளிக்கிட்டு வந்தபோதுகூட அவ என் முகம் பார்க்கவுமில்லை என்னோடு ஒரு வார்த்தை பேசவுமில்லை, நான் பிரியாவிடை சொல்லி விட்டு வந்தேன். எனக்கும் நெஞ்செல்லாம் அடைச்சு மிகவும் வேதனையாக இருந்தது.

ஆனா நம் நாட்டுக் காலக் கொடுமை, அந்த விடுமுறை காலத்திலேயே மீண்டும் கலவரம் நிகழ்ந்தமையால், முஸ்லிம் பிள்ளைகள் எல்லாம் தம் ஊருக்கே போய் விட்டனர், இந்த அக்காக்களும் போயிருப்பார்கள்.. நான் மெயில் போட்டேன் ஆனா பதில் வரவே இல்லை:(

இப்போ எங்கிருக்கிறார்களோ எப்படி இருக்கிறார்களோ தெரியாது, ஆனா மரியம் அக்கா என் மனதில் பெரிய இடம் பிடித்து விட்டா.

 ஊசி இணைப்பு:

பூஸ் சத்தம் இன்று ஓவராகக் கேய்குதே:) எதுக்கும் காதைக் கொஞ்சம் பெரிசாக்கியே வச்சிருப்போம்:)

ஊசிக்குறிப்பு

))))))))))))))))))))))))_()_((((((((((((((((((((((((

	Tweet