கொஞ்சம் அழுகை.. கொஞ்சம் மகிழ்ச்சி:)

இது  “நம்மஏரியா” வுக்கான, கதையின் கருவை வைத்து எழுதப்பட்டிருக்கும் கதை... கதையின் கருக் கண்டிஷனாக மூன்று வசனங்களைக் கெள அண்ணன் கொடுத்திருந்தார்.. அவை இங்கே ஆரம்பத்திலும் நடுவிலும்.. முடிவிலும் பச்சை எழுத்துக்களால் காட்டப்பட்டிருக்கு.. விபரம் அறிய மேலே நம்மஏரியா வைக் கிளிக் பண்ணிப் போய்ப் படிச்சிட்டு வாங்கோ..  வெரி சோரி நான் வரமாட்டேன்ன்:).. நான் அவரோடு கோபமாக்கும்:)..

பஸ் அந்த நிறுத்தத்திலிருந்து, நடத்துனர் விசில் சத்தம் கேட்டதும் கிளம்பியது. அவர்கள் அதில் இருந்தார்கள்....

பஸ்  யாழ் நகரை விட்டு வேகமெடுத்ததும்.. விண்டோ சீட்டில் இருந்த  “ஓவியா” வின் கண்களில் அருவி பாய்ந்தது.... சந்தர்ப்பத்துக்கு ஏற்றது போல பஸ்ஸில் சிட்டுவேஷன் சோங்.. “அண்ணே போய் வரவா?.. அழகே போய் வரவா...?”..  ஒலித்து, ஓவியாவின் விம்மலை இன்னும் அதிகப்படுத்தியது.. சத்தமின்றிக் குலுங்கி அழத் தொடங்கினாள்..

அனைத்துச் சூழ் நிலையையும் நன்கு புரிந்திருக்கும் அருகிலிருந்த “ஆரவ்”.., அழுதால்தான் மனம் இலேசாகும் அதனால் அழட்டும் என விட்டு, மெளனமாக, மெதுவாக தோளில்:) தட்டிக் கொடுத்துக்கொண்டிருந்தான்...

பஸ் வேகமாக முன்னோக்கிப் பறந்து கொண்டிருந்தது.. ஓவியாவின் மனமோ பின் நோக்கிப் பாய்ந்தது..

பிறந்ததிலிருந்தே ஊரை விட்டு வெளியே போனதில்லை, அம்மாவைத் தம்பியைப் பிரிந்ததில்லை. பஸ் ஸ்ராண்டிலே.. சேலைத்தலைப்பால் வாயை மூடி அழுத அம்மாவின் முகமும்.. சந்தோசமாகப் போய் வா அக்கா..., அத்தான் உன்னை நன்கு பார்த்துக் கொள்வார் எனக் கட்டி அணைத்து ஆறுதல் சொல்லி, வழியனுப்பிய தம்பியின் முகமுமே கண்ணுக்குள் நின்றன.. அருகில் இருந்த ஆரவ்  ஐக்கூட அவளுக்குத் தெரியவில்லை.

ஓவியா பிறந்து மூன்று ஆண்டுகளில் தம்பி பிறந்தான், தம்பிக்கு ஒரு வயதானபோது, இந்திய யாத்திரை எனக்கூறிச் சென்ற அப்பா, அப்படியே காணாமல் போய் விட்டார்.. அன்றிலிருந்து, அப்பா, என்றாவது வந்து விடுவார் என தெருவைப்பார்ப்பதும் கோயிலுக்குப் போவதுமாக வாழும் அம்மா.. . நமக்காக இல்லாவிட்டாலும், அம்மாவுக்காக எப்படியாவது அப்பாவைத் தேடித்தந்து விடு ஆண்டவா என ஓவியா வேண்டாத தெய்வமில்லை.. கடவுள் பக்தி அதிகம், விரதங்கள் பிடிப்பாள்.. ஆனால் வேண்டுவது என்னவோ..  “என் அப்பாவை என் கண்ணில் காணும் நாள் தான் எனக்கு பொன்னாள்.. அவரைக் கண்ணிலே காட்டு” என்பது மட்டும்தான்.

திருமணமாகி இன்றோடு 6 நாட்கள் ஆகிவிட்டது.. பிறந்ததிலிருந்து திருமணம் வரை அம்மாவுடனேயே ஒட்டி உறங்கிய ஓவியா.. இப்போ திடீரெனத் திருமணமாகி.. ஊரை விட்டு... நாட்டை விட்டு.. சென்னைக்குச் சென்று புகுந்த வீட்டினரோடு வாழ்வது என்பது எப்படி இருக்கும் எனும் திகிலோடு பயணித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

பஸ் வவுனியா ரெயின் ஸ்டேசனை வந்தடைந்தது..

இறங்கி ஒரு ரீ குடித்து முகம் கழுவிக்கொண்டு.. ஸ்டேஷனில் இருந்தார்கள்..

அப்போ திருகோணமலை ரயில்  வந்து அந்த ஸ்டேஷனில் நின்றது. அவர்கள் காத்திருந்தார்கள் கொழும்பு  ரெயினுக்காக:).. 

[ஹா ஹா ஹா எப்பூடி?.. ஜொயின் ஆக்கிட்டேன் வசனத்தை].

முதன் முதலில் நீண்ட தூரப்பயணம்.. முதன்முதலில் ஊரை விட்டு வெளியே வருகிறாள்.. எல்லாமே புதுமையாக இருந்தது.. நெஞ்சின் பாரம் குறைந்து மனம் கொஞ்சம் இலேசாகியது... ஆரவ் உடனான காதல் நினைவுகள் வந்து அலைமோதின...

யாழ் பல்கலைக்கழகத்திற்கு இந்தியாவில் இருந்து வந்திருந்தான் ஆரவ். ஓவியாவும் அதே ஆண்டில் சேர்ந்திருந்தாள்.. ஓவியாவின் அழகும், குழந்தைத்தனமும் எல்லோரோடும் நன்கு சிரித்துப் பேசும் பேச்சும்... முதல் பார்வையிலேயே முழுவதுமாகப் பிடித்திருந்தது ஆரவ் க்கு.

ஆரவ் தன் விருப்பத்தைத் தெரிவித்தபோது ஓவியா தயங்கினாள்.. வேறு நாடு.. ஏமாற்றி விட்டுப் போய் விடுவானோ எனும் பயத்திலேயே, பிடித்திருந்தும் எதுவும் சொல்லாமல் மெளனமாகவே, ஆனால் நல்ல நண்பர்களாக காலத்தைக் கடத்தி வந்தாள்.. படிப்பு முடியும் தறுவாயில், ஆரவ், தன் பெற்றோருடன் வந்து, பெண் கேட்டு, திருமணம் நிறைவடைந்தது.. ஓவியா தன் தந்தை பற்றியே எப்பவும் ஆரவ் இடம் பேசுவாள்...  “எப்படியாவது தன் தந்தையை இந்தியாவில் தேடிக் கண்டு பிடித்து தந்தால்ல்.. நீ எனக்கு ஒரு கடவுளாகத் தெரிவாய்” என அடிக்கடி ஆரவ் இடம் சொல்லுவாள்.

புகையிரதம் இருவரையும் ஏற்றிக்கொண்டு கொழும்பு நோக்கிப் பறந்தது.. நேரே கட்டுநாயக்கா விமான நிலையம் போகிறார்கள்.. இரவு 6 மணிக்கு சென்னை பிளைட்.

சென்னை எப்படி இருக்கும்.. மாமா மாமி எப்படி இருப்பார்கள்.. தன்னை நல்லபடி பார்த்துக் கொள்வார்களா.. என மனம் பயந்து கொண்டிருந்தது. ஆனா என்ன ஆனாலும் ஆரவ் மிக நல்லவன்.... அதுக்குக் காரணம் பெற்றோரின் வளர்ப்பும்தானே.. அதனால ஆரவ் வைப் பார்க்க தெரிகிறது அவனது பெற்றோரும் நல்லவர்களாகவே இருப்பார்கள் என எண்ணினாள். என்ன இருந்தாலும் அம்மாவோடு இருந்த சுகந்திரம் இனிக் கிடைக்குமா?..

அம்மாவின் மடிமேல் காலைப்போட்டு விட்டுக் கண்ணை மூடிப் படுத்திருப்பதும் , அம்மா காலை அமுக்கிக்கொண்டே.. அப்பாவின் கதைகளைச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பதும்.. இடையே எழுந்து போய் ரீ ஊத்தித் தருவதும்... இப்படியான காலங்கள் இனித் திரும்ப வருமா?... எதுவும் நம்மோடிருக்கும்வரை அதன் அருமை நமக்குத் தெரிவதுமில்லை, அதைப்பற்றி நாம் சிந்திப்பதுமில்லை, ஆனால் பிரிவென்ற ஒன்று வரும்போதுதான்.. அனைத்தையும் நமக்கு உணர்த்தி விடுகிறது... உணர்வதற்காகத்தான் பிரிவு வருகிறதோ...

தம்பியோடு எப்பவும் சண்டைப்பிடித்ததில்லை, ஆனா தம்பிக்காக எதையும் செய்ததில்லை.. இப்போ நினைக்க கஸ்டமாக இருக்கு.. படிப்பு படிப்பு எனவே இருந்து விட்டேனே.. தம்பியுடன் இன்னும் அதிகம் பொழுதைக் கழித்திருக்கலாமோ?... என் கால் மேலயே படுத்துறங்கும் செல்ல பூஸ், இன்று என்னைத் தேடிக்கொண்டிருக்குமோ?..

நான் சாப்பிடும்வரை, தான் சாப்பிடாமல் வெயிட் பண்ணும் பப்பி.. இன்று என்ன செய்வானோ? சாப்பிடுவானோ இல்லை சோகமாக இருப்பானோ?... என் தோழி போனமாதம்தான் என் பிறந்தநாளுக்காகக் கொடுத்த “மனோகரஞ்சித பூக்கன்று”.. அதை நட்டு தண்ணி ஊற்றி வந்தேன்.. இப்போ தம்பியிடம் சொல்லி விட்டு வந்தேன், “பத்திரமாக பார்த்துக் கொள், நான் அது பூக்கும்போது, முதல் பூ பிடுங்க வருவேன்” என... அப்படிச் சொல்லியிருக்கப்படாதோ? என்னால் வரமுடியுமா? தம்பிக்கு எதிர்பார்பைக் கொடுத்து விட்டேனோ?..

சே..சே.. என்ன மனித வாழ்க்கை இது? இனி எப்போ காண்பேன் எல்லோரையும்... இப்படி எல்லாம் ஒரு திருமணம் தேவைதானா? கொஞ்சம் தாமதமாக்கியிருக்கலாமோ திருமணத்தை?.. ஆனா 5 வருடங்கள் ஆரவ் உடன் சேர்ந்து நண்பர்களாக கடந்து விட்டது, இனி ஆரவ் இல்லாமல் ஊரில் இருப்பதென்பதும் சாத்தியமில்லை.. விதி என் வாழ்க்கையில் அடிக்கடி விளையாடுகிறதே...

இப்படியே ஓவியாவின் மனதில் பல எண்ணங்கள் வந்து குழப்பிக் கொண்டிருந்தன.. அப்போது ஆரவ் க்கு ரெலிஃபோன் கோல்கள் மாறி மாறி வரத்தொடங்கின.. ஆரவ் எழுந்து சென்று பேசுவதும் பின்னர் வந்து அமர்வதுமாக இருந்தான், ஏதோ கலவரம்போலவும் ஆனா முகம் மலர்ச்சியாகவும் இருந்தது.. ஆரவ் இன் அப்பா பேசுகிறார் என தானாகவே சொன்னான். என்ன பேசினார் எனச் சொல்லவில்லை.

ஓவியாவில் ஒரு பழக்கம், யாரிடமும் எதையும் கேட்பதில்லை, தனக்கு சொல்ல வேண்டுமெனில் சொல்வார்கள்தானே என எதையும் எண்ணிக் கொள்வாள். ஆரவ் விஷயத்திலும் அப்படித்தான், அவனை முழுவதும் நம்பினாள்... தனக்கு அவன் எப்பவும் எதையும் மறைத்ததில்லை, அதனால அவளுக்கு சொல்ல வேண்டியதை நிட்சயம் சொல்லுவான் என்பதால், அவனிடம் எதையும் துருவிக் கேட்பதில்லை..

திருமணம் முடிந்தபின், ஆரவ் இன் கைப்பிடித்து அவனிடம் ஓவியா கேட்ட முதல் கேள்வி “நீ எனக்குக் கணவனாகி விட்டாய், ஆனா இனியும் எனக்கு இத்தனை காலம் இருந்ததைப்போல நல்ல நண்பனாக இருப்பாயா?” என்பதே...

“இது என்ன கேள்வி, எனக்கு எப்பவும் நீ தான் பெஸ்ட் ஃபிரெண்ட்”  என ஆரவ் சொன்னதைக் கேட்டு பூரித்திருந்தாள் ஓவியா...

கற்பனைகளோடயே பிளேனில் ஏறி அமர்ந்தாச்சு... புதுப் பயணம் புதுப்புது வாகனங்கள் என ஒரு நாளிலேயே அனைத்துப் புதுமைகளையும் அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும் ஓவியாவுக்கு, கற்பனைகளைத் தவிர எதையும் ரசிக்க முடியவில்லை.. இருப்பினும் எதுக்கு அப்படி நிறையப் ஃபோன் கோல்கள் வந்தன.. என ஒரு மூலையில் மனம் பதைத்துக் கொண்டிருந்தது, ஆரவ் வீட்டில் ஏதும் பிரச்சனையாக இருக்குமோ என பல கோணங்களில் மனம் எண்ணத் தொடங்கிய வேளை...

விமானம் தரை இறங்கப் போகிறது, பெல்ட்களை அணிந்து கொண்டிருங்கள் என ஃபைலட் எனவுன்ஸ் பண்ணினார்... பெல்ட்டை பூட்டிய ஆரவ்...  ஓவியாவின் கைகளை இறுகப் பற்றினான்... 

 “ஓவியா நான் எப்பவும் நினைத்திருந்தேன், திருமணப் பரிசாக, என் வீட்டுக்குள் உன்னை அழைத்துப் போகமுன்,  உனக்கு ஏதும் ஆச்சரியமான, ஒப்பற்ற, திருமணப் பரிசு தர வேண்டும் என, அதற்காக பல முயற்சிகளில் இறங்கினேன்... நான் எண்ணியது நிறைவேறாமல் போய் விட்டதே எனும் கவலையோடு பஸ்ஸில் ஏறினேன்... 

ஆனா ரெயினில் ஏறியபோது, நான் நினைத்தது நிறைவேறி விட்டது, அதனால்தான் எனக்கு ஃபோன் கோல்கள் வந்தன.. உணர்ச்சி வசப்பட்டு விடாதே, மனதை நிதானப்படுத்து... உன் அப்பாவைக் கண்டு பிடித்து விட்டோம், சென்னையில் ஒரு அம்மன் கோயிலில் தொண்டராக இருந்தாராம்.. இப்போ அவரும் வந்திருக்கிறார் எயாபோர்ட்டிற்கு நம்மை வரவேற்க, உன் தம்பியையும் அம்மாவையும் நாளை சென்னைக்கு வரும்படி, அனைத்து ஏற்பாடுகளும் செய்து விட்டேன்.. இனி அனைவரோடும் சென்னையில் நம் றிஷப்சனை நடத்தலாம்”...

எனச் சொன்னதைக் கேட்டு ஓவியா சிலையாகி இருந்தாள்.. கண்கள் இமைக்க மறுத்தன.. இதயம் தன் துடிப்பை ஒரு நிமிடம் நிறுத்திக் கொண்டது...

விமானம் ஓடு பாதையில் வேகமாக ஓடி நின்றது. அவர்களின் மகிழ்ச்சிக்கு அளவே இல்லை! 

முடிந்தது.. நன்றி_()_

[[[ஆனா இங்கு ஓவியாவின், தந்தையைப் பற்றிக் கூறிக் கதையைப் பெருப்பிக்க விரும்பவில்லை, ஏதோ ஒரு காரணத்தால் ஊரை விட்டு, சென்னைக் கோயிலுக்கே தன்னை அர்ப்பணிந்திருந்தார்.. அவர் ஒரு நல்ல மனிதர்தான் என எடுத்துக் கொள்ளலாம்:)]]].

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

ஊசிக்குறிப்பு:

 “சிலை உயிர் பெற்றதென அறிந்திருக்கிறேன் - ஆனால்

இங்கு வந்த நானோ சிலையாகிப் போனேன்” 

இவ்வரிய வசனத்தை உங்களுக்காக, பூஸ் ரேடியோவில் செவிவழி கேட்டு, இங்கு வெற்றிகரமாகக் காவி வந்து பதித்திருப்பவர்.. உங்கள் அன்புக்கும் பண்புக்கும் பாத்திரமான பேரறிவுமிக்க.. புலாலியூர்ப் பூஸானந்தா அவர்கள்.

888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888888

தமிழ் மணத்தில் வாக்களித்து அதிராவுக்கு மகுடம் சூட்டுவதற்காக கியூவரிசையில் நிற்கும் உங்களுக்காக.. 

உங்களை ஏமாத்துவேனோ?:)  இதோ வோட் லிங்..

இங்கு ஒரு சிறிய ஊசி இணைப்பு:

எனக்கு நீங்கள்.. தமிழ் மணத்தில் முதலாம் இடம் பெற்றுத் தர வேண்டாம்.. எனக்கு அப்படி ஓவர் ஆசை இல்லை:).. மூன்றாம் இடமும் வேண்டாம்.. அது கில்லர்ஜி வைத்துக் கொள்ள்வாருக்கும்:).. ஆனா இடையே இருக்கும் அந்த “ரெண்டாம்” இடத்தைப் புடிச்சுத்தர முடியுமோ?:)... ஹையோ அப்பூடி என்ன தப்பாக் கேட்டிட்டேன்:).. எதுக்கு ஸ்ரீராம் இப்பூடி முறைக்கிறார்ர்ர்ர்:)

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

 ஆவ்வ்வ்வ்வ் கிடைச்சிட்டுதூஊஊஊஊஊஊ அதுவும் பிங் கலரில கிடைச்சிருக்கே.. நேக்குத் தெரியுது.. உங்களுக்குத் தெரியுதோ?:) கலரைக் கேட்டேன்:))

///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

	Tweet