“நான் அவரிட்டைப்(அவரிடம்) போறேன்”

எனக்கு அப்பொழுது ஆறு வயசு, நிஜமாத்தான்:). அப்பா வேலை பார்த்த ஊரில் வீடு கட்டிக் குடிபுகுதல் செய்தோம். அது கிட்டத்தட்ட ஒரு திருமண வைபவம்போல நடாத்தப்பட்டது.

ஊரிலிருந்து உறவினர்கள் முதல் நாளே வந்தார்கள். எம்மிடம் வந்திறங்கியது இரவு ரெயினில், அவர்கள் எம் வீட்டுக்கு வந்தபோது சாமம் 12 மணி தாண்டிவிட்டது. எனக்கு இப்பவும் நினைவிருக்கு, வரப்போகிறார்கள் என, நான் நித்திரை கொள்ளாமல் விழித்திருந்தது. பின்பு கூட்டம் கூட்டமாக வந்து சேர்ந்தார்கள். ஒரு கொம்பாட்மெண்ட் முழுவதும், கிட்டத்தட்ட தாமே இருந்து வந்ததாகக் கூறினர்... எனக்கோ சந்தோசம் எனில் சொல்லி வேலையில்லை.

அங்காங்கு, ஒரு தலையணையில் 4,5 பேர் வட்டமாகத் தலை வைத்துப் படுத்திருந்ததும் இப்பவும் கண்ணில தெரியுது:). குடிபுகுதல் அன்று, முழுப்பாவாடை - சட்டை போட்டுக் கொண்டு கோயிலுக்குப் போய் வீட்டுப்படங்கள் எடுத்து வந்ததும், பின்பு கிச்சினில் நின்று, சித்தியாட்களும் மாமியின் மகள்மாரும், ஐஸ் போட்டுப் போட்டு யூஸ் கரைச்சுத் தரத்தர, நான் ட்ரேயிலே வைத்து மிகவும் பத்திரமாக கொண்டுபோய் வந்திருந்தோருக்குக் கொடுத்ததும் நினைவிருக்கு. ஆனா அன்றைய சாப்பாடு நினைவுக்கு வருகுதில்லை.

சரி, தலைப்பிலே என்னவோ சொல்லிவிட்டு “பொயிண்ட்டுக்கு” வராமல் ஏன் சுத்திக் கொண்டிருக்கிறா அதிரா:) எனக் கேட்பது காதில விழுகுது. எடுத்த எடுப்பிலேயே பொயிண்ட்டுக்கு வந்தால் படிக்கும் உங்களுக்கு ஹிக் இருக்காது, கொஞ்சம் பூசி மெழுகி கடைசியா தலைப்புக்கான பொயிண்ட்டுக்கு வந்தால்தான் ஒரு ஹிக் இருக்கும், சில சினிமாப் பார்க்கும்போது, கதிரையின் நுனிவரை நாம் வந்தபின்பே விஷயத்தை அவிழ்த்து விடுவினம்... அப்படித்தான் இதையும் “மாத்தி ஓசிக்கோணும்”:).... ஆனா மாத்தி ஓசிக்கிறேன் எனச் சொல்லிக்கொண்டு, சின்னப்பாம்புக்கு பெரிய பொல்லெடுத்து அடிக்கிறேன் பார், என மாத்தி ஓசிக்கப்பூடா சொல்லிட்டேன்ன்:).

நல்ல விஷயம் நடக்க அல்லது நன்மைக்கு மட்டுமே மாத்தி ஓசிக்கோணும்.  ச்சோஓஓ.. நல்லவை நடக்கோணும் என நினைக்கும்போது மட்டும் மாத்தி ஓசியுங்க மக்கள்ஸ்ஸ்ஸ்:)). என்னைப்போல:)) ஆவ்வ்வ்வ்வ் ஏன் எல்லோரும் முறைக்கிறீங்க?:)..

ஆஆஆஆ இன்னும் நான் பொயிண்ட்டுக்கு வரேல்லையோ.. சரி அதிக நேரம் அலட்டாமல் பொயிண்டுக்கு வந்திடோணும், இல்லையெனில் படிப்போர் தூங்கிடுவினம் என அம்மம்மா சொல்லியிருக்கிறா.

சரி எங்கின விட்டேன் ஜாமீஈஈஈஈஈ:), ஓ குடிபுகுதல் அன்று அனைத்தும் இனிதே முடிந்தது. அடுத்த நாள் தான், அப்பாவோடு வேர்க் பண்ணிய ஒபீஸ் ஆட்கள் வந்தார்கள். ஒரு 25/30 பேர் இருக்கும்.

அப்போ வந்தோரில், ஆண்களை வெளியே போடப்பட்டிருந்த கதிரைகளிலும், பெண்களை உள்ளே போடப்பட்ட பாய்களில் என நினைக்கிறேன், அமர வைத்தாயிற்று.

வந்தவர்களில், ஒரு ஜோடி, காதலித்து, அந்த மாதம்தான் திருமணமான புதுத் தம்பதியினர். அப்போ கணவர் வெளியே, மனைவி உள்ளே இருந்தாயிற்றெல்லோ. மனைவிக்கோ உள்ளே இருக்கப் பிடிக்கவில்லை:), தானும் சேர்ந்து கணவரோடு வெளியே போய் இருக்கத்தான் ஆசை.

விடுங்கோ, நான் அவரிட்டைப் போறேன்:)

இருங்கோ இப்ப என்ன அவசரம்:)

அப்போ, வந்தமர்ந்த 5 நிமிடங்களில், அவ சொன்னா “நான் அவரிட்டைப் போறேன்” என கை ஊன்றி எழும்ப, அவவோடு வந்த ஏனையோர், இருங்கோ இருங்கோ போகலாம் எனத் தோளில் பிடித்து அமத்தினார்கள். அவ இருப்பா, மீண்டும் 10 நிமிடத்தில்... “நான் அவரிட்டைப் போறேன்” என எழும்ப எத்தனிப்பா, மீண்டும் ஏனையோர் இருங்கோ போகலாம் என அமத்துவார்கள்.

ஹா...ஹா...ஹா.. இப்பூடி போகும் வரை பலதடவைகள் நடந்து, கடைசியில், அது ஒரு ஹேம்போல:) அவவைப் போகவே விடாமல், எல்லோரும் ஒன்றாகவே எழுந்து போனார்கள்.

இதன் பின் பலநாட்களுக்கு, அம்மா இக்கதையை, அப்பாவிடம் சொல்லிச் சொல்லிச் சிரித்தது, எனக்கு நன்கு மனதில் பதிந்துவிட்டது.
சரி இதெல்லாம் ஒரு பதிவோ என நீங்கள் பொல்லெடுத்துக் கலைக்கு முன், “நானும் அவரிட்டைப் போறேன்ன்ன்”.. பூஸ் எஸ்கேப்ப்ப்ப்ப்:)).

ஊசி இணைப்பூ:)
இம்முறை ஜாடியில் பூத்த பூஊஊஊ இணைப்பூஊஊஊ:))

குட்டி இணைப்பூ:)

==============================================

 “உருவம் கண்டு பழகாதே, உள்ளம் கண்டு பழகு..

பருவம் கண்டு பழகாதே, பண்பு கண்டு பழகு..

முகம் கண்டு பழகாதே, அகம் கண்டு பழகு..

வாழ்க்கையில் நீ வெற்றி பெறுவாய்!!”

........ இதனை வெற்றிகரமாக சுட்டுக்கொண்டு வந்தவர்:).. 

புலாலியூர் பூஸானந்தா:).....

==============================================

	Tweet