இப்பவும் அதே அதிராதான்:)💓

ஃபீலிங்ஸூஊ வாரம் எனச் சொல்லிப்போட்டு இன்னொரு போஸ்ட் போடாட்டில் முறைப்பீங்களெல்லோ:)) அதனாலதான் இன்னொன்று...:))

எங்கள் குடும்பத்தில் மூத்த பிள்ளை அண்ணன், அடுத்து அக்கா, அதன் பின்னரே எதிர்பாராவிதமாக வந்துதித்தேன் நான்:). அதனாலும் கடசி என்பதாலும் நான் வீட்டில் மிகவும் செல்லப்பிள்ளை. அண்ணன் என்னோடு எப்பவும் சண்டைப்பிடிச்சதில்லை, இருவரும் என்னுடன் செல்லமாகவே இருப்பார்கள். அதேபோல அப்பா எனக்கு ஒருநாள்கூட அடிச்சதில்லை[அம்மாவிடம் சடார் சடார் என வாங்கியிருக்கிறேன் கையால ஹா ஹா ஹா].. சரி இந்தப் புராணம் இருக்கட்டும்:), நான் இன்று பாடப்போவது அக்கா புராணம்:).

என் அக்கா, எனக்கு எதிர்மாறானவ நிறைய விசயங்களில், அதாவது நல்ல மனத் தைரியசாலி, இலகுவில் பயப்பிட்டு கலங்கி அழ மாட்டா.. பல நேரங்களில் எனக்கு  தைரியம் தருபவர்களில் அக்காவும் ஒருவர்.

சின்னனில், அம்மாவுக்கு அடுத்து என்னை அம்மாவைப்போல கவனிப்பா,  என் உடுப்பை அயன் பண்ணித்தருவது, ரீ ஊத்தித் தருவது இப்படிப் பல...நான் வீட்டில் எந்த வேலையும் செய்யமாட்டேன்:), அக்காதான் செய்வா, ஆனா அக்காவோடு நான் சண்டைப்பிடிப்பேன், பின்னர் நானே பலமாக அழுவேன், அதாவது அப்பா, அம்மா எவ்வளவு தூரத்தில் நின்றாலும் அவர்கள் காதுக்குக் கேட்கும்வரை பலமாக அழுவேன்:), உடனே அக்காவுக்குத்தான் ஏச்சு விழும்:)).. பாவம் அக்கா:)).. அப்போ அது புரியவில்லை எனக்கு ஹா ஹா ஹா. இப்படிப் போன நம் வாழ்க்கையில் ஒருநாள்...

அக்காவுக்கு சின்ன வயசிலிருந்தே, அத்தானைத்தான் மணம் முடிப்பது என சொல்லியிருந்தார்கள், அதனால இருவரும் பேசுவதில்லை[கூச்சம்:)]. நான் நன்கு பேசுவேன்.  அத்தான் கொழும்பில் படிச்சு கொழும்பில் வேலை பார்த்தவர், பின்னர் வெளிநாடு வந்துவிட்டார், அப்போ யாரிடமும் சொல்லாமல் திருமணம் முடிக்கவென ஊருக்கு வந்திறங்கிட்டார்ர்.. ஒருவராலும் ஒண்ணும் பண்ண முடியவில்லை, டக்குப் பக்கென நாள் குறித்தாயிற்று.

நாமும் ஊருக்குப் போய் விட்டோம், அப்போதான் எனக்கு நெஞ்சுக்குள் என்னமோ செய்யத் தொடங்கி விட்டது, திருமணம் முடிஞ்சால் அக்கா வெளிநாடு போய்விடுவாவே என:(.. மனம் வேதனைப்படத் தொடங்கிவிட்டது.. கூடவே இருக்கும்போது அருமை எப்பவும் தெரியாதுதானே...

அக்காவைப் பார்க்கும்போதெல்லாம் எனக்கு அழுகை அழுகையாக வந்தது, முடிந்தவரை அக்காவை நேராகப் பார்ப்பதைத் தவிர்க்கத் தொடங்கினேன்., தனியே போயிருந்து யாருக்கும் தெரியாமல் அழத் தொடங்கினேன், திருமண வேலைகள் மும்முரமாக நடந்தன, பலகாரம் சுடுவதிலிருந்து.. வீட்டில் ஒரே உறவினர்கள் படு அமர்க்களமாக இருந்தது.

ஒருநாள் அக்கா என்னைக் கூப்பிட்டுக் கேட்டா “என் கால் நகங்களுக்கு, நெயில் பொலிஸ் போட்டுவிடுறியோ?” என, அக்கா கதிரையில் இருந்தா, நான் கீழே இருந்து, குனிஞ்சபடி அடிச்சு விட்டேன், என் கண்ணால கண்ணீர் வழிஞ்சோடியது, காட்டிக் கொடுக்காமல் அடிச்சு முடிய, எழுந்து போய் விட்டேன்.

அத்தான், பிளான் போட்டுக் கொடுத்துக், கட்டிய ஹோலிலேயே திருமணம் வைக்க வேண்டும், பணம் தரக்கூடாது என ஹோல்காரர் கேட்டுக்கொண்டபடி அக் ஹோலிலேயே திருமணம் நிகழ்ந்தது, வீட்டிலும் பெரிய பந்தல்கள், மணவறை என பெரிய அமர்க்களமாக இருந்தது வீடு, எனக்கு எதிலும் மனம் படியவில்லை, ஒரு நடைப்பிணம்போல மாறியிருந்தேன்.

இப்பவும் நினைவிருக்கு, ஒரு ஓரத்திலே ஈசிசெயார் இருந்தது, அதில் ஏறிப் படுத்திருந்தேன், மடியில் அந்நேரப் பூஸாரையும் வைத்துக்கொண்டு, நித்திரைபோல கண்ணை மூடிப் படுத்திருந்தேன், ஆனால் என் கண்ணால கண்ணீர் பெருக்கெடுத்தோடியது.. எதுவும் ஆரும் பார்த்திராதபடி கவனமாக நடந்து கொண்டேன். சின்ன வயசிலிருந்தே எனக்கொரு பழக்கம் என் கவலைகளை முடிஞ்சவரை என்னோடு வச்சிருப்பேன்.. வெளியே காட்டிக் கொடுக்க மாட்டேன்.

திருமணநாள் வந்தது, எங்கள் முறையில், தாலி கட்டியபின்பு தம்பதிகளாக பெண் வீட்டுக்கு வந்து, உடனேயே மாப்பிள்ளை வீட்டுக்குப் போய் அங்கு 3 நாட்கள் தங்கி, றிஷப்சன் எல்லாம் அங்கு முடிய, 4ம் நாள் பெண் வீட்டுக்கு வந்து, மீண்டும் இங்கொரு றிஷப்ஷன் நடக்கும், அதன் பின் பெண் வீட்டிலேயே தங்கி விடுவது வழக்கம்... அல்லது பெண்ணுக்கு கொடுக்கும் வீட்டில் போய் இருப்பர்.

அப்போ எங்கள் வீட்டிலிருந்து, மாப்பிள்ளை வீட்டுக்குப் போக வெளிக்கிட்டு எல்லோரும் வழியனுப்பும்போது, நான் அக்காவைக் கட்டிப்பிடிச்சு அப்போதுதான் ஓவென அழுதேன்... என்னைப் பார்த்து அங்கு நின்ற எல்லோரும் அழுதனர்...  என்னையும் வரச் சொன்னார்கள்.. கூட்டிப்போய் விட்டுவிட்டு வர, நான் மறுத்து விட்டேன்.. [பக்கத்து ஊர்தான் நான் அடிக்கடி போய்த் தங்கும் மாமி வீடுதான் அது]... 

அவர்கள் போனதும் நீண்ட நேரம் வாசலில் இருந்து அழுதேன், புது இடத்துக்கோ போகிறா, பக்கத்து ஊருக்குத்தானே.. அழாதே என ஆறுதல் சொன்னார்கள்.

அதிராவுக்கு அக்காதான் எல்லாம் செய்து கொடுப்பா, நன்கு கவனிப்பா என, அங்கிந்தோருக்கு ஒவ்வொரு கதையாக அப்பா சொல்லிச் சொல்லி தன் கவலையை மறைக்க முயன்றார், நான் அனைத்தையும் கேட்டு இன்னும் அழுதேன்.

அது முடிஞ்சது, அத்தான் வெளிநாடு திரும்பும் நேரம் வந்தது, ஆனா அவர் எங்கள் அப்பா அம்மாவிடம் கேட்டுக் கொண்டார், வெளிநாடு வரும்வரை, அக்காவை தங்கள் வீட்டில் இருக்க அனுமதிக்கும்படி, மறுக்க முடியாதுதானே அப்பா அம்மாவும் ஒத்துக் கொண்டனர், அதன்படி அக்காவை அங்கு விட்டுப்போட்டு நாம், ஊரை விட்டு நம்மிடத்துக்கு திரும்பி விட்டோம். வீட்டில் வந்து வாசலில் ஏறியதும், அக்கா இல்லாமல் ஒரே வெறுமையாக இருந்தது வீடு.

ஓவெனக் கதறி அழவேண்டும் போல இருந்தது எனக்கு. திடீரெனப் புறப்பட்டுப் போனமையால அக்காவின், உடுப்புக்கள் பொருட்கள் எல்லாம் அங்கங்கு இருந்தன... அதைப் பார்த்துப் பார்த்து, அப்பா அம்மாவுக்குத் தெரியாமல்,  தனியே போயிருந்து அழுதேன், சாப்பிடவே பிடிக்கவில்லை, பசிக்கவில்லை எனக்கு.. எல்லோருக்கும் அப்படித்தான் இருந்திருக்கும், ஆனா ஒருவருக்கொருவர் காட்டிக் கொடுக்கவில்லை.

இரவில் அக்காவும் நானும் ஒரு அறையில் ஒரே கட்டிலில்தான் படுப்போம், இது அக்கா இல்லாமல் தனியே படுக்க முடியவில்லை என்னால், இரவு படுக்கப் போகுமுன், சுவாமிப்படத்துக்கு முன்னால் போய் நின்று “கடவுளே என் கனவில் அக்கா வந்திடக்கூடாது, வந்தால் என்னால் தாங்க முடியாது” எனச் சொல்லிக் கும்பிட்டுத் திருநீறு பூசிய பின்னரே படுப்பேன்.

காலம் ஓடியது, அக்காவை இடைக்கிடை நம் வீட்டுக்குக் கூட்டி வந்து, கூட்டிப்போய் விட்டார் அப்பா...  அக்கா வெளிநாடு போகும் நாள் வந்தது.. திரும்பவும் என் நிலைமை “கண்ணீரும் கம்பலையும்” தான்:)).. அழுதழுதே எயார்போர்ட் போனோம் வழியனுப்ப.. உள்ளே அனுப்பிப்போட்டு, வெளியே இன்னொரு இடத்துக்குப் போய் பிளேனைப் பார்த்தோம்.. பெரிய KLM flight,  அதற்குள் அக்கா இருக்கிறா என நினைச்சு பிளேனைப் பார்க்க முடியாமல் கண்ணீர் மறைச்சது...

பிளேன் மெதுவாக நகர்ந்து ரன்..வேயில் ஓடி... ஓடிய வேகத்திலேயே ... மேலெழும்பியதும்.. நான் ஓவெனப் பெரிசாக அழுதேன்.. அன்று மழை நாள் என்றமையால, உடனேயே முகிலுக்குள் மறைந்து விட்டது.., ஆனாலும் கொஞ்ச நேரம் பிளேனின் சிவப்பு லைட்டுகள் மட்டும்.. முகிலிடையே தெரிஞ்சன.. இப்பவும் அது கண்ணுக்குள் இருக்குது... அழுதழுதே வீடு வந்து சேர்ந்தோம். வீட்டை விட்டுப் புறப்பட்டுப் போவோருக்கு பெரிதாக கவலை தெரியாது, ஆனா வழியனுப்பிப்போட்டு வீட்டிலிருப்போருக்கே கவலையாக இருக்கும்... இக்கதையைக் கணவருக்குச் சொல்லி இருக்கிறேன், அவர் அடிக்கடி கேட்டுச் சிரிப்பார் “பிளேன் எழும்பும்போது.. ஓ வென அழுதீங்களோ” என:)..

பின்னர் இப்போ அடிக்கடி சந்திக்கிறோம்.. பிரிகிறோம்.. அழுவதில்லை ஹா ஹா ஹா.  இப்படி நான் ரகசியமாக அழுத அழுகை அக்காவுக்கோ அப்பா அம்மாவுக்கோ இன்றுவரை தெரியாது..:). ஆனா இப்பவும் அக்காவும் சரி அத்தானும் சரி, பாசத்தில் குறைவில்லை.. நம்மை நன்கு கவனிச்சு, நாம் வருகிறோம் என்றாலே நமக்குப் பிடிச்சதெலலம் வாங்கி வைத்து சமைச்சுத் தருவார்கள்.

இக்கதையை எழுதி முடிப்பதற்குள் மூக்கைச் சிந்திச் சிந்தி நிறைய அழுதுவிட்டேன், நல்லவேளை நானும் டெய்சியும் மட்டுமே இருக்கிறோம் இப்போ:)) ஹா ஹா ஹா.

ஊசி இணைப்பு:)

மாவீரன் நெப்போலியன் ஒருநாள் போர் முடிஞ்சு திரும்பும்போது, ஒரு குழந்தை மலைப்பாம்புடன் விளையாடிக்கொண்டிருந்தது, ஆச்சரியத்தில் வாளைக் கீழே போட்டு விட்டு, அக்குழந்தையைத் தூக்கினாராம், இப்போ அக் குழந்தை வளர்ந்து விட்டது.. இன்று போஸ்ட் எழுதி உங்களுக்காகப் போட்டிருக்கும் நானேதான் அக்குழந்தை:)) ஹா ஹா ஹா:).

என் பிறந்தநாளுக்காக எனக்காக நேரமொதுக்கி வாழ்த்துப் போஸ்ட் போட்ட 

அஞ்சுவுக்காகவும்...

http://kaagidhapookal.blogspot.com/2020/02/happy-birthday-athira.html

அம்முலுவுக்காகவும்...

https://piriyasaki.blogspot.com/2020/02/blog-post.html

வாழ்த்திய அனைவருக்காகவும் இந்த ரொட்டீஈஈஈஈ:)).. ரெபிப்பி பின்னால் வரும்:)) நன்றி நன்றி..🙏🙏🙏🙏🙏🙏

ஊசிக்குறிப்பு

🙏🙏🙏🙏🙏🙏

	Tweet