தேடி வந்த பொக்கிசம் - ஸ்கிப்பி:)

அன்று சதுர்த்தி, அப்போ சதுர்த்தி எனில் பகல் முழுக்க சாப்பிட மாட்டேன், இரவு பிள்ளையாருக்குப் பூசை முடிஞ்சு, சுவாமி வெளிவீதி சுத்துவார், அது பார்த்து வந்தபின்னர்தான்.. புட்டுச் சாப்பிட்டு விரத்தத்தை முடிப்பேன், அதிலயும் பாருங்கோ, மாமி வீட்டுக்கு அருகில் இருக்கும் பிள்ளையார் கோயில் எனில், 5 மணிக்கு எல்லாம் வெளிவீதி சுத்தி முடித்து விடுவார்கள், நமக்கும் களைப்பிருக்காது. 

இதன் முதல் பகுதி படிக்க இங்கே வாங்கோ...

ஆனா எங்கட வீட்டுக்குப் பக்கத்துப் பிள்ளையார் இருக்கிறார்... அவருக்கு பூசை முடித்து வீதி சுற்றி வர நைட்...7,8 மணியாகிடும்.. எனக்கு மயக்கமே வந்திடும் கர்:)). அதனால நான் இடைக்கிடை மாமி வீட்டுக்கு ஓடிவிடுவேன் பூசை பார்க்க.

போன, என் வைரவர் கதையிலே, "பொட்டு" ப் பாதை வழியே பக்கத்து வீடுகளுக்குப் போகலாம் என்று சொன்னேனெல்லோ... அதேபோல் ஒரு பக்கத்தில் பிள்ளையார் கோயிலும் இருக்கிறது. இதே பாதையைப் பாவித்துப் போய் கோயில் வெளி வீதியில் நின்று சுவாமி வெளிவீதி சுற்றுவதையும் இடைக்கிடை பார்ப்பது வழக்கம். பகலில் போய்க் கும்பிட்டு விட்டு வந்திடுவோம், இரவில் இப்படி வீதியில் நின்று பார்ப்போம். இரு சதுர்த்தியும் இப்படி விரதமிருப்பேன், ஆனா அன்று வளர்பிறைச் சதுர்த்தி என்பதால், நல்ல முன்னிலவாக இருக்கும்.  அப்போ நிலவில் எல்லோரும் கூடி நின்று சுவாமி வீதிசுத்துவதைப் பார்க்க நல்ல அழகாக இருக்கும்.  அதிலும் வடக்கு வீதியிலே சுவாமியை நிறுத்திப்போட்டு, நாதஸ்வரக் கச்சேரி நடக்கும் பாருங்கோ.. சொல்லி வேலையில்லை.. அப்போ ரிலீசான சினிமாப் பாட்டெல்லாம் மின்னி முழக்குவினம்.. என்னா ஒரு ஆனந்தமான காலம் அது...

அந்தக் கோயில் வீதியிலே ஒரு கடை இருந்தது. அது 6 மணியோடு பூட்டிவிடுவார்கள். அப்போ நாங்கள், பெரியம்மா குடும்பம் மற்றும் அயலவர்கள் இப்படி, பெண்களும் குழந்தைகளுமாக எப்படியும் ஒரு 15 பேர் வரை அவ்விடத்துக்கு வருவார்கள்... பொட்டுப்பாதையைப் பாவித்து:).. எல்லோரும் போய் சுவாமிசுற்றுப் பார்த்து, அரட்டை பண்ணி வீட்டுக்கு வருவோம் அந்த நிலவொளியில். அதன் பின்னரேதான் சாப்பிடுவோம். அன்றும் அப்படித்தான் போய் நின்றோம்.

ஒரு சிறிய பூனைக்குட்டி கடை வாசலில் குந்திக்கொண்டிருந்தது. எங்களைக்கண்டதும், மியாவ் மியாவ் எனக் கத்தியபடியே ஓடிவந்தது. சிலருக்கு பூனை கிட்ட வந்தாலே ஏதோ அலர்ஜிமாதிரி, காலால் அடிப்பார்கள். என் காலுக்கு வந்து உரசி உரசிச் சுற்றியது. நான் விட்டுவிட்டேன். அதனால் அது என் காலை விடவே இல்லை. சுவாமி சுற்றி உள்ளே போகும் வரை என் காலையே சுற்றிக்கொண்டிருந்தது. நின்றவர்கள் பகிடி பண்ணினார்கள், அதிராவின் பிரெண்டோ என்று.

சுவாமி உள்ளே போனதும் நாங்கள் வீட்டுக்குத் திரும்பினோம். பூனைக்குட்டி என் பின்னாலேயே வந்தது. சின்னக் குட்டி கத்திக்கத்தி ஓடிவந்தது. அத்தனைபேர் நின்றாலும் அவ்வளவு பேரையும் விட்டுவிட்டு என் பின்னாலேயே வந்து கொண்டிருந்ததைப் பார்க்க எனக்கு துரத்த மனம் வரவில்லை. ஊருக்குப் போய் இனிமேல் எதுவும் வளர்ப்பதில்லை என்ற உறுதிமொழி மெதுவாக உடைபட்டதுபோல் இருந்தது. அம்மா எதுவும் சொல்லவில்லை. அப்பா நின்றிருந்தால் விட்டிருக்க மாட்டார்:)..  வீட்டுக்கு வந்துவிட்டோம். பூனைக்குட்டியும் வந்து வாசலில் ஏறிவிட்டது. சின்னக் குட்டி, உள்ளங்கையளவுதான் இருக்கும், ஆனா படு சுட்டியாக இருந்துது.

வீட்டுக்குள் வேண்டாம், என்றா அம்மா, சரி வழி மாறி வந்திருந்தாலும், போய்ச் சேரட்டும் என நினைத்து, அப்படியே குட்டியை வெளியே விட்டு, கொஞ்சப் பால் மட்டும் கொடுத்துவிட்டுக் கதவைப் பூட்டிவிட்டோம். ஆனால் அன்று இரவு நாயாரை அவிழ்த்து விடவில்லை. ஏனெனில் கடித்துவிட்டாலும் என்ற பயத்தில். பூனைக்குட்டியை வளர்க்க நினைக்கவில்லை. ஒருவேளை அது வேறு யாருடையதோ தெரியவில்லையே. காலைவரை எங்கும் போகாமல் நின்றால் பார்ப்போம் என விட்டுவிட்டோம்.

காலைவரை அதே நினைவாக படுத்துவிட்டு, விடிந்ததும் ஓடிவந்து கதவைத் திறந்தேன், வாசலிலேயே படுத்திருந்த அவர் ஓடிவந்தார் மியாவ் மியாவ் என்றபடி. பிறகென்ன பரம்பரைப் பெயரை வைத்துக் கூப்பிட ஆரம்பித்தேன்.  “ஸ்கிப்பி” என்பது நாங்கள் காலகாலமாக வளர்த்த பூனைகளுக்கு வைக்கும் பெயர். சாம்பலும் வெள்ளையும் கலந்த நிறம். சின்னப் பெண் பூனைக்குட்டி. உடனேயே பெயர் அவருக்கு பதிந்துவிட்டது. வீட்டுக்கு ராணியாகிவிட்டார்.

நாங்கள் எப்பவும் முதலாவதாக பூனையையும் நாயையும் நண்பர்களாக்கிவிடுவோம். அந்த முறையில் நாயாரிடம் குட்டியைத் தூக்கிப் போனேன், என்னோடு குட்டி இருந்ததால் நாயாருக்கு பிரச்சனை இல்லை, சிரித்தபடி ஊ... ஊ... என்று தன் சந்தோஷத்தை வெளிப்படுத்தினார், ஆனால் பூனையாருக்குப் பிடிக்கவில்லை, முள்ளம்பன்றிபோல் மயிரெல்லாம் சிலிர்த்து தன் கோபத்தைக் காட்டி நாயைப் பார்த்து ஒருவித சவுண்ட் எழுப்பினார். அதைப் பார்க்க ஒரே சிரிப்பாக இருந்தது, ஒரு சின்ன உருவத்துக்குள் இவ்வளவு கோபமா என்று.

அதன்பின்னர் நாயார் நல்லபிள்ளையென்பதால், பூனையாரோடு மெதுவாக விளையாடத் தொடங்கினார், அப்படியே பூனையும் நாயும் நல்ல நண்பர்கள். பூனையார் என்னுடனேயே தன் பொழுதை அதிகம் கழிப்பார். நான் நடந்து போகும்போதே, ஓடிவந்து பின் பக்கமாகப் பாய்ந்து என் சட்டையில் ஏறி, மெதுவாக நகம் என்மேல் படாதபடி, முதுகிலே நடந்து தோளில் ஏறியிருப்பார்.... இத்தனைக்கும் நான் நடப்பதை நிறுத்த மாட்டேன்:). நான் யாருடனாவது கதைத்துக் கொண்டிருந்தால், இப்படி ஏறி, என் தோழிலேயே சுருண்டு படுக்க வெளிக்கிடுவார்.

நம்பமாட்டீங்கள்,நாய்ப்பிள்ளை நித்திரைகொள்ளும்போது, பூனையார் கிட்டப்போய், அவரது காலைச் சுரண்டுவார், உடனே அவர் காலை விரித்துக்கொண்டு படுப்பார், பூனை அவரின் உள்பக்கத் துடையிலே நித்திரைகொள்ளும். பார்க்க மிகவும் அழகாக இருக்கும். பூனை நித்திரை கொள்ளும்போது, ஏதாவது சத்தம் கேட்டால்கூட நாயார், தலையை மட்டுமே உயர்த்திப்பார்ப்பார், உடம்பை ஆட்டமாட்டார், பூனையின் நித்திரை குழம்பிவிடக்கூடாதென்று மிகவும் கவனமாக இருப்பார்.

காலையில் நான் எழுந்து ரீக் கப்போடு இருக்க, என் கதிரைக் கைப்பிடியிலே பூனையார் இருப்பார், நான் ரீக்கப்பை என் வாய்க்குக்கிட்டக் கொண்டுபோனால், தன் கையால் என் கையைத் தட்டுவார், குடிக்க விடமாட்டார், தனக்குத் தா என்று. பிறகு அவருக்கும் கொஞ்சம் கொடுப்பேன்.(அப்போ யோசிச்சுப் பாருங்கோ அதிராவின் கதியை.. நாயாருக்கு கொஞ்சம், பூனையாருக்கு கொஞ்சம்.. இதனால்தான் அதிரா சரியான மெல்லிசாக இருந்தே.........ன்.).

ஒருநாள்கூட பூனையார், நகத்தால் என்னைக்கீறியதில்லை. நான் எவ்வளவுதான் உருட்டினாலும், உருண்டு உருண்டு விளையாடும் கடிக்காது. இரவிலும் அதிகம் என் பக்கத்திலேயே படுத்திருப்பார். சின்னப்பூனைதான், ஆனால் நல்ல உருண்டைக்குண்டாக இருந்தது. அது சிறியவகை இனம் என நினைக்கிறேன், பார்த்தால் குட்டி என்றுதான் சொல்வார்கள்.

ஒருநாள் வழமைபோல் நான் காலை எழுந்து கதிரையில் இருந்து ரீ குடித்தேன், பூனையாரும் வந்து கைப்பிடியிலே இருந்தார், ஆனால் பெரிதாக ஹப்பியாக இல்லை. ரீயும் கேட்கவில்லை. அப்போ நான் வழமைபோலவே அவரோடு சேட்டை செய்தேன், உடனே மியாவ் என்று பெரிய சத்தத்தோடு என் கையிலே மெதுவாகக் கீறிவிட்டது, எனக்கு ரத்தம் வந்தது. கோபமாகவும் ஆச்சரியமாகவும் இருந்தது எனக்கு. பின்னர் அன்றுபகல் அதிகநேரம் படுத்திருந்தது, ஆனாலும் வழமைபோலவே இருந்தது. அன்று அவருடைய செயல் எனக்கு புதினமாக இருந்துது.

இரவு படுத்துவிட்டோம், மறுநாள் காலை விடிந்ததும், என்னை பெரிதாகக் கத்திக்கத்திக் கூப்பிட்டது, என் அறைக்குள் வந்து என்னைப் பார்த்துக் கத்தும், பின்னர் வெளியே ஓடும், மீண்டும் என் அறைக்குள் வந்து கத்தும் வெளியே ஓடும், அதன் செயல், என்னை எழுந்துவா என்பதுபோல் இருந்தது. சரி என்னவென்று பார்ப்போம் என எழுந்தேன், கத்திக்கத்தி முன்னால் ஓடியது மற்ற அறைக்கு. அங்கு ஒரு பக்கத்திலே ஒரு சூட்கேஸ், அதனுள் பழைய புத்தகங்கள் இருந்தது, அந்த சூட்கேஸ் மூடுப்படாமல் இருந்தது. என்னை அந்த அறைக்குள் கூட்டிச் சென்று விட்டுவிட்டு, அச் சூட்கேசுக்குள் தலையைக் கொடுத்துக் கத்தியது.

அப்போ நான் சூட்கேசைத் திறந்தேன், ஐயோ, அதனுள் தாயைப்போலவே ஒரு குட்டி இறந்து கிடந்தது. அதுவரை எங்களுக்குத் தெரியாது அவ கர்ப்பமாக இருக்கிறா என்று. பின்னர்தான் அம்மா சொன்னா, ராத்திரி கத்திக்கத்தி உன் அறைக்கு வருவதும் போவதுமாக இருந்தது என்று. பின்னர் என்னை எங்கேயும் போகவிடவில்லை, கலைத்துக் கலைத்துக் கூப்பிட்டுக் குட்டியைப் பார், என் பிள்ளையை எழுப்பித்தா என்பதுபோலவே என் பின்னால் கூப்பிட்டுக்கொண்டே திரிந்தது. என்னிடம் ஓடிவரும் நான் என்ன என்றால், முன்னே ஓடி திரும்பிப் பார்க்கும், நான் பின்னால் வருகிறேனோ என்று. அன்று அப்பூனை தவித்த தவிப்பு, என்னால் நம்பவே முடியவில்லை. நாங்கள் தாமதிக்காமல் குட்டியை எடுத்துவிட்டோம், சூட்கேசையும் ஒழித்துவிட்டோம், அன்று முழுவதும் கத்தியது பின்னர் மறந்துவிட்டது.

மீண்டும் ஒரு குட்டி போட்டது, முன்பு போட்ட அதே நிறத்தில், ஒரு குட்டிதான் போட்டது. அது ஆண்பிள்ளை. செல்லம் என்றால் அப்படியொரு செல்லம். நான் அதற்கு "குட்டான்" எனப் பெயர் வைத்துக் கூப்பிட்டேன், குட்டான்.... என்றால், வாலை மேலே உயர்த்திக்கொண்டு ரொக்கட் வேகத்தில் வந்து நிற்பார். எங்கள் வீட்டுக்கு வரும் மரக்கறி விற்கும் ஆச்சி, அதைப் பார்த்திட்டுச் சொன்னா, என்ன பிள்ளை இது பூனைக்குட்டியில்லை, முயல்க்குட்டிபோலவே இருக்கென்று.

கொஞ்ச நாளில் குட்டான் வளர்ந்து வந்தது. எனக்கு அதை யாருக்கும் கொடுக்கும் எண்ணமில்லை. ஆனால் எங்கள் ஒன்றுவிட்ட மாமி சொன்னா அதைத் தனக்குத் தரும்படி. நான் அவர்கள் வீட்டுக்கு அடிக்கடி போவேன் என்பதால், குட்டானைப் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று, சம்மதித்துக் கொடுத்தோம். இடையிடை போய்ப் பார்த்துவிட்டும் வந்தேன். அவர்களும் குட்டான் என்றே அழைத்தார்கள். அப்படியான ஒருநாளில்தான் அந்த நிகழ்வு நடந்தது.

மாலை 7 மணியிருக்கும், எனவுண்ஸ் பண்ணினார்கள், இன்னும் 2 மணிநேரத்துள், யாழ்ப்பாணத்தை விட்டு வெளியேறிவிடவேண்டும், ராணுவத்தினர் முன்னேறிக்கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று.

ஒருநாள் அல்லது 2 நாட்கள் எங்காவது போய்விட்டு திரும்பி வாறதுதானே என நினைத்துப் புறப்பட்டோம். அதுவே கடைசியானது. பின்பு நான் போகவே இல்லை அங்கு, சில மாதங்களின் பின்பு மாமா போயிருந்தார், அப்போ அதேபோல, வாசலிலே நாயாரின் துடையில் பூனையார் படுத்து இருவரும் நித்திரையில் இருந்ததாகவும், தான் சாப்பாடு போட்டு விட்டதாகவும் சொன்னார்.

பின்னர் பூனையைக் காணவில்லை என்றும், நாய் இறந்துவிட்டதென்றும் அறிந்தோம். சில வருடங்களின் பின்னர் நான் திரும்பிப் போனபோது, என்னால் அந்த விட்டில் நிற்கவே மனமில்லாமல் இருந்தது. ஓடி ஓடி நாய் படுத்த இடம் பூனை உலாவிய இடமெல்லாம் பார்த்தேன். அந்த சோகத்தை இப்போ நினைத்தாலும் கண்ணீர் வரும்.. அன்று அந்த இரவு திடீரெனத்தானே வெளிக்கிட்டோம், ஒரு சூட்கேசை மட்டும் கையில் எடுத்து வந்தோம், வெளிக்கிடும்போது வைத்த பொருள், வைத்த இடத்திலேயே இருந்தது. என் றெசிங் ரேபிளில், கியூரெக்ஸ் வைத்த இடத்திலேயே காய்ந்து போய்க்கிடந்தது, சீப்பு தூசியில் உக்கியபடி இருந்தது, மடித்த உடுப்புக்கள் அப்படியே இருந்தன. மனதில் மட்டும் பாரம் அதிகமானது, அந்த வெளிக்கிட்ட இரவின் பின்னர் என்னைத் தவிர எல்லோரும் அங்கு தங்கினார்கள் நான் மட்டும் இன்றுவரை அங்கு தங்கவேயில்லை. இனிமேல் பார்ப்போம்.

நம் நாட்டுப் பிரச்சனைகளால்தான் இனிமேல் எந்தப் பிராணியும் வளர்ப்பதில்லை என அடிக்கடி முடிவெடுப்போம், ஆனாலும் இப்பவும் வளர்க்கிறோமே:).

இன்று போஸ்ட் பெருத்து விட்டது, படிக்கும் உங்களுக்கு போரடிக்குதோ தெரியவில்லை, அஜீஸ் பண்ணுங்கோ பிளீச்ச்ச்ச்ச்ச்:)..

ஊசி இணைப்பு:

தமனா சிஸ்டரை இங்கின டச்சுப் பண்ணுங்கோ:))

ஆவ்வ்வ்வ் டங்கூ:)

=========================_()_=======================

	Tweet