மழையில் நனைந்து விறைத்த புறாப்பிள்ளை:)

ஸ்ஸ்ஸ்ஸ் சாப்பிடும்போதுகூட மனிசரால நிம்மதியாச் சாப்பிட முடியுதோ.. கர்ர்ர்ர்ர்ர்:))

எங்களுக்கு கிளி/ மைனா வளர்க்க சரியான விருப்பம். அவை இரண்டையும் கதைக்கப் பழக்கலாமாம் என்பதால். எங்கள் அப்பாவின் கண்டிப்பான உத்தரவு, எது வேண்டுமானாலும் வளருங்கள், ஆனால் கூட்டிலே அடைத்து எதையும் வளர்க்கப்படாது என்பது. அப்போ கூண்டிலே அடைக்காவிட்டால் எந்தப் பறவையும் வளர்க்க முடியாதே. அந்த நேரம்தான், சொல்வார்களே "கொடுக்கிற தெய்வம் கூரையைப் பிரித்துக்கொண்டு கொடுக்கும்" என்று. அது எங்கள் வீட்டில் நிகழ்ந்தது.

ஒருமுறை சரியான மழை. வெளியே இறங்கவே முடியாது. யாரும் ஸ்கூலுக்குப் போகவில்லை. அப்பா மட்டுமே ஒபீஸுக்குப் போய் வந்தார். முற்றமெல்லாம் ஒரே தண்ணி மயம். தொடர்ந்து மூன்று நாட்கள் சோவெனக் கொட்டிய மழை, நான்காவது நாள் ஓய்ந்தது. ஆனாலும் வெயில் இல்லை. வெளியே இறங்கமுடியாது. எங்கள் வீட்டின் முன்னால் இரண்டு பெரிய மாமரங்கள் இருந்தது. நாங்கள் காலை உணவைச் சாப்பிட்டு விட்டு, வீட்டுக்குள் இருந்து கதைத்துக்கொண்டிருந்தோம்.

அப்போ "தொப்" என்று முற்றத்தில் ஏதோ விழுந்ததுபோல் சத்தம் கேட்டது, இப்படித்தான் பல சமயம் மாம்பழங்கள் பழுத்து விழுவதுண்டு:). ஓடிச்சென்று பார்த்தோம், ஏதோ ஒரு பறவை தண்ணியினுள் விழுந்துபோய்க் கிடந்தது, எழும்ப முடியவில்லை, ஆனால் கண்களை மட்டும் உருட்டியபடி பரிதாபமாகக் கிடந்தது.

நாம் ஓடிச் சென்று தூக்கி வந்தோம். நாம் நினைத்தோம் செட்டை, கால் எல்லாம் உடைந்துவிட்டதென்று. உணர்வின்றியதுபோல் இருந்தது. ஓட எத்தனிக்கவில்லை. அது மூன்று நாட்களும், மழையில் நனைந்துகொண்டு மாங்கொப்பில் இருந்திருக்கிறதுபோலும், அப்படியே உடம்பு விறைத்து, பலன்ஸ் இன்றி விழுந்து விட்டது. நன்கு மழையில் நனைந்திருந்தமையால், ஒரு கறுப்புப் பறவையாக இருந்தது. அடையாளம் கண்டு பிடிக்க முடியவில்லை.

நாங்கள் ஆராட்சியில் இறங்கினோம், இது காகமாக இருக்குமோ, அல்லது மைனாவோ, புறாவோ இப்படி ஒவ்வொருவரும் ஒவ்வொரு கதை சொல்ல, அம்மா சொன்னா முதலில் அப்பறவையைக் கொண்டுபோய் அடுப்பின் பக்கத்தில் ஒரு மட்டை போட்டு பிளேட்டிலே படுக்க வையுங்கள் குளிரால் விறைத்திருக்கிறதென்று.  அதைக் கொண்டுபோய் அடுப்பின் பக்கத்திலே இருக்க வைத்து முன்னாலே அரிசியும் போட்டு வைத்தோம், வைத்துவிட்டுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தோம், கொஞ்ச நேரத்தில்தான், சூடு உடம்பில் பிடித்ததும், அதன் விறைப்புக் குறைந்து, மெதுவாக உடம்பை ஆட்டியது, கால்களை நீட்டியது, எழுந்து நின்றது. எம்மை மிரள மிரளப் பார்த்தது, அப்போதுதான் நாம் அடையாளம் கண்டோம் அது ஒரு அழகான மணிப்புறா என்று.

நான் அதைப் பார்த்துக்கொண்டே இருந்தேன். இப்போ புறா என்பது கன்போம் ஆகிவிட்டது. அதனால அதைப் பறக்கவிட விருப்பமில்லை, ஆனால் பின்னேரம் அப்பா வருவதற்கிடையில் பழக்கிவிட வேண்டும், இல்லையென்றால் பறக்கவிட்டு விடுவார், என ஒரே யோசனையும் கவலையுமாக இருந்தது.

இப்போ புறாப்பிள்ளை செட்டைகளை விரித்துக் காய வைத்தார், எம்மைப் பார்த்தும் பயப்படாமல் அரிசியைச் சாப்பிட்டார். இப்பவும் கண்ணில் நிற்கிறது அந்தக் காட்சி, தான் ஒரு புது இடத்துக்கு வந்திருக்கிறேனே, இவர்கள் மிரட்டுவார்களா என எந்தவிதப் பயமும் இல்லாமல், ஏதோ தன் வீடு போலவே பயப்படாமல் இருந்தது. அதன் பின்னர் அவரை கிச்சினுள்ளேயே விட்டு விட்டு, எல்லா வெளிவாசல் கதவையும் பூட்டி விட்டு, நாம் ஹோலிலே இருந்தோம்.

சிறிது நேரத்தில் ஆச்சரியம் என்னவென்றால், புறாப்பிள்ளை அடுப்பால் இறங்கி அழகாக "டொக்" "டொக்" என்று உடம்பை அசைத்துக்கொண்டு எம்மைத்தேடி ஹோலுக்கு வந்தார். அவரது அந்த வருகை என் மனக்கண்ணில் இப்பவும் நிற்கிறது. நாம் இப்படி எதிர்பார்க்கவில்லை, திகைத்துப்போய், ஆடாமல் இருந்தோம், ஆடினால் பறந்துவிடும் என்பதுபோல் பயமாக இருந்தது. பின்னர் மெதுவாக பக்கத்தில் சென்று தடவினோம், அவர் எதுக்கும் பயப்படவில்லை, வீட்டுக்கு முதல்தடவை வந்த விருந்தாளி, வீட்டைச் சுற்றிப் பார்ப்பதுபோல் நடந்து கொண்டே திரிந்தார்.

3 நாளாக மரத்தில் இருந்து விறைத்து விட்டதால், அவருக்கு பறப்பது மறந்துபோனதோ என்னவோ நடந்தே உலாவினார். நாங்கள் கையிலே அரிசியைக் கொடுத்தோம் வந்து கொத்திச் சாப்பிட்டார். இத்தனையையும் பார்த்து ஒருவித முறைப்போடு, ஒரு வித்தியாசமான சவுண்ட் எழுப்பியபடி பூனைப்பிள்ளை ஒரு பக்கம் இருந்தார், பூனைப்பிள்ளைக்கு, புறாவைக் காட்டிச் சொல்லிக் கொண்டிருந்தோம், இதைத் தொடப்படாது என்று.  நாயாருக்கும் அப்படியே பழக்கப் படுத்தினோம்.

சரி பின்னேரம், அப்பா வரும் நேரமானது, வெளியே இன்னும் மெதுவாக மழை தூறிக்கொண்டே இருந்தது. இனியும் அடைத்து பாதுகாக்க முடியாதே, அப்போ அம்மா சொன்னா, வாசல் கதவை திறந்து விடுங்கோ, இனி அது போகும்போல் தெரியவில்லை, பழகிவிட்டது என்று. மனதிலே பறந்துவிடக்கூடாதே என்று எல்லாத் தெய்வங்களையும் வேண்டிக்கொண்டு, கதவைத் திறந்து விட்டோம்.

தொடரும்....:)

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

தொடரோடு நிறுத்தி, உங்கள் எல்லோரையும் காக்க வைக்க விரும்பவில்லை:).. அதனால தொடர்கிறேன்:)..  கதவைத் திறந்ததுதான், புறாப்பிள்ளை அவசரமாக வாசல்வரை நடந்து சென்றார், போகப்போகிறதோ என எதிர்பார்த்தோம், வாசலில் நின்று வெளியே பார்த்தவருக்கு போகப் பிடிக்கவில்லை, மழை தூறுகிறதெல்லோ, உடனே திரும்பி வந்திட்டார். எமக்கு சந்தோஷம் தாங்க முடியவில்லை. இனி அவருக்கு படுக்க இடம் கொடுக்க வேண்டுமென்று இடம் தேடினோம். ஹோலிலே "கோனர் பிளேட்", இருந்தது, அழகுப் பொருட்கள் வைக்க. அந்த இடத்தை வெளியாக்கி அதிலே பேப்பரெல்லாம் விரித்து, அரிசி போட்டு அவரை இருத்தினோம் அவருக்கும் பிடித்துக்கொண்டது. அப்பா வந்தார், பார்த்தார், அப்பாவுக்கும் பிடித்துவிட்டது, கூடில்லாமல் வளர்ப்பதானால் வளருங்கோ என்று சொன்னார்.

அன்றும் அடுத்த நாளும் புறாப்பிள்ளை எம் வீட்டுக்குள்ளேயே இருந்தார். நாம், கையில் அரிசியை வைத்து, வாயால் விசில் பண்ணுவதுபோல் செய்தால் உடனே பறந்துவந்து கையில் இருந்து சாப்பிடுவார், பின்னர் தன் கோனர் பிளேட்டில் போய் இருப்பார். இரு நாட்கள் போனபின்னர் மழை முடிந்து வெயில் வந்தது. புறா வெளியே பறந்துபோய் மரத்திலே இருந்தது.

தன் இனம் இருக்கிறதா எனத் தேடியதுபோல் இருந்தது. வேறு புறாக்கள் இருக்கவில்லை, மீண்டும் எம்மிடம் வந்து இரவு தன் இருப்பிடத்தில் உறங்கியது.

இப்படியே கொஞ்ச நாட்கள் போனது. புறாவுக்கு தனியே இருக்கப் பிடிக்கவில்லைபோலும். அதனால் புறாப்பிள்ளை, கோழிகளை தன் இனமாக நினைத்து, அவற்றோடு போய் புல்லிலே மேய்ந்தது, மரத்தின் கீழே கோழிகள் இளைப்பாறினால் தானும் போய் உரசிக்கொண்டு படுத்திருந்தது. அந்தக் காட்சிகளைப் பார்க்கவே ஆசையாக இருக்கும். எங்கள் வீட்டிலே, கோழிகளுக்கென்று, அழகான கூடு செய்து வைக்கப்பட்டிருந்தது. கிட்டத்தட்ட லவ் பேட்ஸ் கூடுபோல இருக்கும். இரு தட்டுக்கள். நான்கு கால்கள் வைத்து, முன்பகுதி முழுக்க நெற் போட்டு அழகான கூடு. இரவில் கோழிகள் அதில் ஏறிப் படுத்துக் கொள்ளும், அதன் பின்னர் அதைப் பார்த்துப் பூட்டிவிடுவது [நம் வீட்டில் எப்பவும் ஒருவர் வெளி வேலைக்கு இருப்பார்] அந்தப் பையனின் பொறுப்பு. அம்மாவும் இடைக்கிடை பூட்டப்பட்டிருக்கோ என்று பார்த்துக்கொள்வா.

அப்போ இந்தப் புறாப் பிள்ளைக்கு, கோழியோடு படுக்கும் ஆசை வந்தது. நாங்கள் வீட்டுக்குள் புறா படுக்க வரவில்லையே எனத் தேடினோம், அந்தப் பையன் கூப்பிட்டார், இங்கே வந்து பாருங்கள், கோழிக்கூட்டிலே புறாப்பிள்ளை படுத்திருக்கிறார் என்று. எல்லோரும் ஓடிப்போய் பார்த்தோம். கோழியோடு ஒட்டியபடி அழகாகப் படுத்திருந்தது. அன்றுமுதல் அதுதான் அவரிடன் உறைவிடமானது. அழகழகா கோழிகள் கூட்டிலே இருக்கும் கொப்புப் போன்ற தடிகளில் ஏறிப் படுத்திருப்பார்கள், அவற்றோடு ஒட்டிக்கொண்டு புறாப்பிள்ளை படுப்பார்.

எங்கள் பூனையாருக்கு எப்பவுமே இந்தப் புறாவில் ஒரு கண். புறா, புல் மேய்கிறபோது, பூனையார், குறி வைத்து பாய ஆயத்தமாவதை சில வேளைகளில் நாம் கண்டு கத்தி, உறுக்கியிருக்கிறோம். பின்னர் இந்தக் கோழிக் கூட்டை, இரவில் எல்லோருமே ஒரு தடவை, பூட்டப்பட்டுள்ளதா எனச் செக் பண்ணுவது வழக்கமாகிவிட்டது, ஏனெனில் புறா இருப்பதால். ஒரு நாள் என்ன நடந்ததோ தெரியாது. எல்லோருமே கூட்டைப் பூட்ட மறந்துவிட்டோம். காலையில் எழுந்து புறாவைப் பார்க்க ஓடினோம், என்ன சொல்ல??, புறா கழுத்திலே கடி பட்டு இறந்து கிடந்தது. அது எங்கள் பூனையாரின் வேலைதான். ஏனெனில் வேறு பூனைகள் வருவதை எங்கள் நாயார் அனுமதிக்க மாட்டார். அது எப்படித்தான் அவ்ளோ கோழிகளுக்கு மத்தியில் புறாவை மட்டும் குறி வைத்தாரோ தெரியாது, கொன்றது மட்டும் தான், தன் வேலை முடிந்தது என்பது போல அப்படியே விட்டு விட்டு எஸ்கேப் ஆகிட்டார் பூனையார். எல்லாமே நம் செல்லங்கள்தானே.. யாரை நோக முடியும்?...

நாங்கள் சொந்த ஊரை விட, வளர்ந்தது படித்ததெல்லாம் இவ்வீட்டில்தான். ஒரு நாள் திடீரென வந்த நாட்டுப் பிரச்சனையால், எதுவுமே எடுக்காமல் வீட்டைவிட்டு திடீரென வெளிக்கிட்டாச்சு:), அன்று வெளிக்கிட்டதுதான் இன்றுவரை அந்த வளவிலே கால் வைக்கவில்லை. சில வருடங்களுக்குப் பிறகு ஒரு நாள் றோட்டிலே நின்று வீட்டைப் பார்த்தோம். ஏனெனில் எங்கள் வீடு மெயின் றோட்டிலே அமைந்திருந்தது. வளவிலே கண்ணிவெடிகள் இருக்கலாம், கால் வைப்பது நல்லதல்ல என்றார்கள். அதனால் நாம் உள்ளே போகவில்லை. வீடு இடிபட்டு, வீட்டின் பெயரை மட்டுமே தாங்கியபடி சண்செட் மட்டும் நிமிர்ந்து நின்றது. மாமரங்களெல்லாம் வெட்டப்பட்டு விட்டது. அதைச் சொல்லால் விபரிக்க முடியாது. அனுபவித்தால்தான் உணர முடியும்.

இதன் பின்னர் தான், நான் போனதடவை சொன்ன பப்பி, ஸ்கிப்பி வளர்த்த கதை நடந்தது.

நான் சிறு வயதிலிருந்தே டயறி எழுதுவது வழக்கம். எனக்கு வரும் கடிதங்கள், என் பெயருக்கு வரும் வாழ்த்து அட்டைகள் எல்லாம் ஒழுங்காக சேகரித்து ஒரு குட்டி சூட்கேசில் வைத்திருப்பேன். அந்த சூட்கேசை, பொழுது போகாத நேரங்களில், எடுத்து வந்து திறந்து வைத்துவிட்டு, ஒவ்வொன்றாக எடுத்து ரசித்துப் படித்துப் பார்ப்பேன்:).. அப்போ அண்ணன் வேணுமெண்டே தனகுவார், தனக்குக் காட்டும்படி கடிதங்களை, நான் குடுக்க மாட்டேன், அதுக்கு காசு அல்லது சொக்கலேட் வாங்கித்தருவதாக புரொமிஸ் பண்ணுவார், பின்பு படிக்க கொடுப்பேன்:). அவ் வீட்டோடு அதுவும் போனது. அன்றிலிருந்து டயறி எழுதுதல், பொருட்கள் சேகரித்தல் இப்படியான எல்லாப் பழக்கத்தையும் கைவிட்டேன். இப்போகூட எமக்கு, பிள்ளைகளுக்கு வரும் வாழ்த்துமடலெல்லாம், ஒரு கிழமையில் எறிந்துவிடுவேன். அதைப் பாதுகாத்து பின்னர் தொலைக்கும்போது ஏற்படும் மன வேதனையை விட உடனேயே எறிவதுமேலென நினைக்கிறேன்.

நன்றி வயக்கம் _()_.

ஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃ

ஊசிக்குறிப்பு:

நமது நல்ல எண்ணம், சிலவேளைகளில், கெட்ட பெயர் எடுக்கக் காரணமாகி விடுகின்றது.. 

இதை உங்களுக்காகக் காவி வந்திருப்பவர்..

உங்கள் அன்புக்கும், பண்புக்கும், பணிவுக்கும் உரிய:) புலாலியூர்ப் பூஸானந்தா அவர்கள்:)

ஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃ

ஊசி இணைப்பு:

ஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃஃ

தமனா அக்காவை இங்கின டச்சு டச்சுப் பண்ணுங்கோ பீஸ்ஸ்ஸ்:))

பஹூத் அச்சா:) பகூத் அச்சா:))

========================================================

	Tweet