உங்களிடம் சில வார்த்தைகள்:) கேட்டால் கேளுங்கள்:)

தலைப்பு இப்படித்தான் போடோணுமாம்:))

அட்வைஸ்கள் பற்றி தொடர்ப் பதிவாக எழுதச் சொல்லி  “அவர்கள் உண்மைகள்” புளொக் ஓனர்.. திருவாளர் ட்றுத்:) அவர்கள் அழைச்சிருக்கிறார்.

[[இந்தத் தொடர் பதிவு பற்றி, என் மனதில் ஒரு விசயத்தை நினைத்தபடி, அதை எழுதி தொடருக்கு கூப்பிடலாமே.. முன்னொரு காலத்தில் இருந்துதே, இப்போ யாரும் அப்படி தொடர்வதில்லையே என நினைச்சிருந்தேன்]]... ட்றுத் ஆரம்பிச்சிட்டார்ர்.. அதனாலே மகிழ்ச்சியுடன் இதனை தொடருகிறேன்.

அட்வைஸ் பற்றி எனக்குத் தெரியவில்லை, சிலநேரங்களில் என் மனம் போனபடி அலட்டுவது:) அட்வைஸ் போலாகியும் விடுகிறது:)) ஹா ஹா ஹா:)..

இது நான் ஏற்கனவே இங்கு எழுதியுள்ளவற்றை, அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக எடுத்து தொகுத்து இங்கு போட்டிருக்கிறேன்.[பாதி மீள் பதிவாக:)].

குறிப்பிட்டுச் சொல்லும் அளவுக்கு எனக்கு பெரிதாக ஏதும் அனுபவங்கள் இல்லை, ஆனா எனக்கு, என்னைச் சூழ உள்ளோர் சொன்ன அட்வைஸ்களை இங்கு பகிர்கிறேன், இது உங்களுக்கும் நல்லதெனப் பட்டால், நீங்களும் உங்கள் வாழ்க்கையில் பின்பற்றலாமே.

இலங்கையின் வடபகுதி, இராணுவக் கட்டுப்பாட்டுக்குள் இல்லாமல் இருந்த, கொஞ்சக் காலத்தை அனுபவித்திருக்கிறேன். அந்தப் பாக்கியம் எல்லோருக்க்கும் கிடைக்காது, அந்நேரம் அங்கிருந்தோருக்கு மட்டுமே கிடைச்சிருக்கும். அது ஒரு அழகிய பொற்காலம்....:).

ஏன் அப்படிச் சொல்கிறேன் எனில், ஊரில் களவு என்ற சொல்லுக்கே அந்நேரம் இடமில்லை. ஒரு பொம்பிளைப் பிள்ளை எத்தனை மணிக்கும் வெளியே போய்வரக்கூடிய சுகந்திரம் இருந்தது. எந்த விதமான ஷேஸ்டைகள், தனகல்களே கிடையாது.. அவ்வளவு ஒரு கட்டுப்பாடான காலமாக அது இருந்தது.

ஆனா எந்தவித வெளித் தொடர்புகளும் இருக்கவில்லை. தபால் தொடர்பு மட்டுமே இருந்தது. ரெலிபோன் எனில் கச்சேரியில் இருந்தது.. அது ஒன்றுதான் எனக்குத் தெரியும். போக்குவரத்துக்கூட துண்டித்திருந்தது, தரைப்பாதை இல்லை. இடையில் கடல்வழியேதான் தொடுக்கப் பட்டிருந்தது.

வெளி உணவுகள் , இங்கிலீசு மரக்கறி, சோப், இப்படியாக எதுவும் வாங்குவது கஸ்டம். ஆனாலும் கிடைக்கும்.. ஆனை விலை பூனை விலையில்:).. காசு இருப்போருக்கு பிரச்சனை பெரிதாக தெரியாது. கரண்ட் இல்லை ஆனாலும் ஜெனரேட்டர் பிடிச்சு புதுப்படங்கள் எல்லாம் பார்ப்போம். 

சைக்கிள் டைனமோவில் பாட்டுக் கேட்பார்கள், பனம்பழத்தில் சோப் உற்பத்தி நடந்துது... இப்படி பல புதுமைகள். பற்றரி வாங்கலாம் ஆனா விலைதான். மண் எண்ணெயிலயே வாகனங்கள் இயங்கின.

வீடுகளில் தேங்காய் எண்ணெய், மண்ணெண்ணெய் விளக்குகள்தான். ஆனால் ஜெனரேட்டர் பிடிச்சு, கோயில் திருவிளாக்கள், கல்யாணக் கொண்டாட்டம் எல்லாம் கோலாகலமாக நடக்கும்.. அதுக்கெல்லாம் குறையிருக்கவில்லை.

இப்படியான காலத்தில என் அளப்பரிய சொத்தாக ஒரு புது “லுமாலா லேடீஸ் பைக்” எனக்கிருந்தது. 

ஓரம்போங்கோ.. ஓரம்போங்கோ அதிராட லுமாலா
சைக்கிள் வருதூஊஊஊஊ:)

அதுக்கு கரியர், முன்னால கூடை எல்லாம் அழகாகப் போட்டு, என்னவெல்லாம் போட்டு அலங்கரிக்கோணுமோ அலங்கரிச்சு:), ஸ்டிக்கர் எல்லாம் அளவா+ அழகா ஒட்டி, எப்பவும் துடைச்சு துடைச்சு பளபளா என வைத்திருப்பேன். அந்நேரம் என்னைப் பார்த்தொருவர் சொன்னார், உங்களின் சைக்கிளைப் பார்த்தாலே தெரியுது, நீங்கள் எவ்வளவு சுத்தமாக இருப்பீங்களென, ஆனா இப்போ என் காரைப் பார்த்தால் அவர் என்ன சொல்லுவாரோ?:) ...ஙேஙேஙே.... சரி சரி அதெல்லாம் இப்ப எதுக்கு:).

இப்படியான காலப்பகுதியில், அப்பா வெளியூரில்தான் வேர்க் பண்ணிக்கொண்டிருந்தார்... அதனால் அவர் 3,4 மாதங்களுக்கொரு முறைதான் ஊருக்கு வந்து போவார். அப்பாவின் பிறந்த ஊர், பக்கத்து ஊர்தான், என் சைக்கிளில் 15, 20 நிமிடத்தில், நான் மாமி வீட்டில்(அப்பாவின் அக்கா) நிற்பேன். அப்பாவின் ஊரில்தான் அந்நேரம் என் வயதொத்த மச்சாள்மார் நிறைய இருந்தவை. எங்களூரில்  பெரிதாக எனக்கு குரூப் இல்லை..

அதனால நான் எப்பவும் அங்குதான் ஓடுவேன். அதிலும் ஒரு மாமிக்கு இரு மகள்மார். அவர்களோடுதான் நான் அதிகம் ஒட்டு. .

அம்மாவின் சட்டம், நீ போய்வா, ஆனா 3 மணிக்கு முன் போகக்கூடாது, 6 மணிக்கு வீட்டுக்கு வந்திடோணும்... இதை எப்பவும் மீறமாட்டேன் நான், ஆனா எப்படியும் 6 மணிக்கு 10, 15 நிமிடம் தாமதமாகிடும் வந்து சேர.. ஏனெனில் என்னைக் காணவில்லை எனில், இன்னொரு ஆள் அனுப்பித்தான் தேடோணும், ஃபோன் வசதி இல்லையெல்லோ. அதுதான் பிரச்சனையே. அங்கு மாமி வீட்டு Gate இல் 5.45 க்கு சைக்கிளோடு வெளியே வருவேன், ஆனால் விடமாட்டினம், கேட்டில் நின்று கதைக்கவே நேரம் போயிடும்.. கதைச்சு முடியாது, பிறகு மின்னல் வேகத்தில் வீட்டுக்கு வந்திடுவேன்.

சில நாட்கள் திரும்பிவர விடாயினம், நில்லுங்கோ என மறிப்பினம், அப்படியெனில்... ஆரும் தம்பிமாரை கெஞ்சி, ஓடிப்போய் அம்மாவிடம் சொல்லிப்போட்டு வரும்படி அனுப்பி வைப்போம்.. இப்படியெல்லாம் செட்டப்புக்கள் நடக்கும்.

அப்படியான காலநேரத்தில் ஒரு தடவை, அப்பா லீவில் வந்து நிண்டவர். ஒருநாள் இரவு, என் ரூமில் நான் படுத்திருக்கிறேன், வெளியே ஹோலில் அப்பாவும் அம்மாவும் கதைச்சுக் கொண்டிருக்கினம், நான் நித்திரையாகவில்லை, அது அவர்களுக்கும் தெரியும் என்பது அப்போ எனக்கு புரியவில்லை:).

அப்போ அம்மா சொல்கிறா அப்பாவுக்கு.... “இஞ்ச பாருங்கோ, என்னால அதிராவைப் பார்க்க முடியாது, 6 மணிக்கு வீட்டுக்கு வந்திடும்படி சொன்னால், நேரத்துக்கு வருவதில்லை, நானும் எத்தனை நாளைக்குத்தான் இப்படிப் பயப்பிடுவது தனியே, நீங்கள் நிண்டு கவனியுங்கோ” என. இதைக் கேட்டதும் எனக்கோ அப்பா ஏசுவாரோ என நெஞ்சு திக்கு திக்கு எண்ணுது...

ஆனா பாருங்கோ உடனே அப்பா என்ன சொன்னார் தெரியுமோ?:).. “அதிராவைப் பற்றியா சொல்றீங்க? என் பிள்ளையைப் பற்றி எனக்குத் தெரியாதோ? சும்மா எல்லாம் சொல்லாதீங்க, அதிரா சொன்ன சொல் மீறாத பிள்ளை, அவள் நேரத்துக்குத்தான் வந்திருப்பாள், நீங்கதான் சும்மா சொல்றீங்க” என்றார்....

இதைக் கேட்ட எனக்கு நெஞ்செல்லாம் அடைக்கத் தொடங்கிட்டுது, கடவுளே அப்பா என்னில எவ்வளவு நம்பிக்கை வச்சிருக்கிறார், இந்த நம்பிக்கையை எண்டைக்கும் நான் வீணடிச்சிடக்கூடாது, என மனதில் சபதம் எடுத்தேன். ஏனெனில் அப்போதிருந்த வயது சபலமான வயது, பல பிரச்சனைகளை எதிர்கொள்ளும் நேரம்:).. நாட்டிலும் பிரச்சனையான நேரம்.. ஆனால் அப்பாவின் அந்த ஒரு வசனம், என்னை உறுதியான ஒரு பெண்ணாக வளர வழிவகுத்தது.

பின்னர்தான் நான் ஓசிச்சுக் கண்டு பிடிச்சேன், எனக்குக் கேட்கட்டும் என்றுதான் அப்பா அப்படிச் சொல்லியிருப்பார் என. ஏனெனில் எப்பவுமே பிள்ளைகளை ஏசுவதை விட, இப்படிச் சொன்னால் அவர்கள் நல்லபடி வளர இதுவும் ஒரு முறையாம்.

சின்ன வயதிலிருந்தே அப்பா, ஒரே அட்வைஸ் பண்ணுவார், அப்போ சொல்லித் தருவார், ஆரும் ஏதும் சொன்னாலோ, கிண்டல் பண்ணினாலோ பயந்திடாதே.. உன்னைப் பார்த்து குரங்குபோல இருக்கே/பேய்போல இருக்கே[ஹா ஹா ஹா, ட்றுத் நகைச்சுவைக்குச்  சொன்னபோது, நான் மனதில், அப்பா அன்று சொன்னதை நினைத்துச் சிரித்தேன்:))] என ஒருவர் சொன்னால்கூட... கலங்கிடாதே..யாரும் எதுவும் சொல்லட்டும், எனக்குத் தெரியும் என்னைப்பற்றி என மனதில நினை... இப்படியான பிரச்சனைகள் வரும்போது மனதில் போட்டுக் குழம்பிடாதே, தூசுபோல தட்டிப்போட்டு உன் வேலையைக் கவனிக்கப்பழகு... [ஏனெனில் இப்போ நமக்கு மனம் ஓரளவுக்குப் பக்குவப்பட்டு விட்டது, சின்ன வயதில் இப்படியானவை எல்லாம் பெரிய விசயங்கள்:))]

இப்படி அட்வைஸ்கள் நீளும். அப்போ எழுந்து போக முடியாமல் பல்லைக் கடித்தபடி கேட்டுக்கொண்டிருப்போம், ஆனால் அவைகள்தான் எனக்கு மனதில் பல உறுதியையும் எல்லோரோடும் தயங்காமல் பழகும் தன்மையையும் கொடுத்ததெனலாம். ஆண்பிள்ளைகளோடு எப்படிப் பழகுவது என்றெல்லாம் கூச்சப்படாதே, ஆரோடும், பேசினால் பேசு, ஆனா பழகும்போது உனக்கு தெரியவரும், எப்படிப் பட்டவர்கள் என, உன் மனதுக்கு ஏதும் வித்தியாசமாகத் தோன்றினால் உடனேயே கட் பண்ணிடு தொடர்பை, அப்படிக் கற்றுக்கொள், அதை விடுத்து கதைக்காமல் ஒதுங்கிப் போகாதே என்றெல்லாம் சொல்லுவார்ர்...

அப்பாவோடு போகும்போதே என் ஆண் நண்பர்களோடெல்லாம் பேசுவேன், வீட்டில் அப்பா அம்மா எதுக்கும் தடையில்லை, அவர்கள் அப்படி நடந்தமையால், என் மனதில் உதித்த எண்ணம், என்னில் இவ்ளோ நம்பிக்கை வச்சிருக்கினமே.. இந்த நம்பிக்கைக்கு எப்பவும் நான் துரோகம் செய்திடக்கூடாது என்பதே.

ஒருவரை, நீ கூடாது, படிக்க மாட்டாய், திருந்தமாட்டாய், கோபக்காரி இப்படித்திட்டினால், அப்பிள்ளை அப்படியேதான் வருமாம், நீ நல்லனி வல்லனீ தங்கம் கெட்டிக்காரி எனச் சொன்னால் அப்பிள்ளை அப்படி வந்திடுமாம், எனவே எப்பவும் யாரையும் கூடாமல் சொல்லிடாதீங்க, கோபம் வரும்போது முடிந்தவரை மெளனம் காத்திடல் நன்று... ஆனா சிலர் மெளனமாக இருக்கவும் விடாயினம் , எதையாவது சொல்லி சீண்டி சீண்டி எதிர்த்துப் பேசப் பண்ணிடுவார்கள்:).

திருமணமான காலத்திலிருந்து என் கணவர் என்னிடம் அடிக்கடி சொல்லும் சில வசனங்கள்... 

+ யூ ஹஃப் எ குட் ஹார்ட்:)[இதை முன்பும் சொன்னதுண்டு இங்கு:)]..

+ ஆ யூ ஹப்பி அதிரா???

+ என்னில உங்களுக்குப் பிடித்த விசயம் 2 சொல்லுங்கோ, பிடிக்காத விசயம் 2 சொல்லுங்கோ...:)

இன்னொன்று, வீட்டில் என்ன நல்ல விசயம் நடந்தாலும் உடனே சொல்லுவார், உங்களால்தான் இது நடந்தது, உங்கள் நல்ல மனதால்தான் நான் எக்ஸாம் பாஸ் பண்ணினேன்..., நீங்கள் சொல்வதுதான் சரி... இப்படிப் பல:),  இவை எல்லாம் காதில் கேட்கும்போது பிணைப்பு இன்னும் அதிகமாகும்.. ஒருநேரம் அவர் ஏதும் தப்பு செய்தாலும்.. அதெல்லாம் தப்பே இல்லையே எனும் மனநிலை நமக்கு வந்து விடுகிறது. [விட்டுக்கொடுக்கும் மனப்பாங்கு அதிகமாகிறது].

என்னைப் பொறுத்து குழந்தைகள் கேட்கிறார்களோ இல்லையோ.. அவர்களின் காதுக்கு அட்வைஸ் போல பல கதைகள் சொல்லிக் குடுக்க வேண்டும்... அவர்களுக்கு போறிங் வந்திடாமல்.. வீட்டில் வைத்து ஏதும் சொல்ல வெளிக்கிட்டால் நைஸ் ஆ எழும்பிப் போயிடுவினம், எனவே காரில் ஏறியபின் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சொல்ல வருவதை சொல்லி முடிச்சிடுவோம்:).. இறங்கி ஓட முடியாதெல்லோ...

குருவே, ஓவரா அலட்டிக்கொண்டிருக்கிறேனோ எனப் பயமாக இருக்கு:) என்னைக் கொஞ்சம் காப்பாத்துங்கோ:))

பிளீஸ்ஸ் பிளீஸ்ஸ் நீங்களும் எல்லோரும் என் காரில ஏறி இருங்கோ:) நான் லொக் போட்டிட்டு இன்னொரு சம்பவம் சொல்லப்போறேன்:) அப்போதானே இறங்கி ஓட மாட்டீங்க:))

எனக்கு சின்ன வயது ஞாபகங்கள் அப்படியே பசுமரத்தாணிபோல மனதிலே இருக்கு. நான் முதன் முதலில் கடிதம் எழுதத் தொடங்கியது என் 6, 7 ஆவது வயதில் என நினைக்கிறேன்.

எமது ஒன்றுவிட்ட அண்ணன் ஒருவர், அப்போது யூனிவசிட்டியில் இருந்தார். அவர் எப்போதும் என்னோடு நன்கு பாசமாக இருப்பார். யூனி போனதும் அங்கிருந்து எனக்கு மட்டும் தனியாக ஒரு என்வலப்பில் என் பெயர்போட்டு முகவரி இட்டு மெயில் அனுப்புவார், வீட்டில் ஏனையோருக்கு ஒரு மெயில் அனுப்புவார். அந்த வயதில் என் பெயரில் முகவரியிட்டு மெயில் வருவது எனக்கு தாங்கமுடியாத மகிழ்ச்சியைக் கொடுக்கும். வீட்டில் அண்ணன், அக்கா எல்லோரும் என்னைக் கலைப்பார்கள் கடிதம் படிக்க, நான் ஏதாவது அவர்களிடம் பெற்றுக்கொண்டு (காசு, கன்டோஸ், மிட்டாய்... etc.,) படிக்கக் கொடுப்பேன்.

பின், அம் மெயிலை என்னிடமிருந்த அந்த குட்டி சூட்கேஷில் பத்திரமாக அடுக்கி வைப்பேன். அவரின் எழுத்து முத்து முத்தாக இருக்கும். எனக்குப் புரியவேண்டும் என்பதற்காக, இன்னும் அழகாக அச்சிட்டதுபோல எழுதுவார். எழுதும் பேப்பரிலும் கோடுகள் வரைந்து அழகாக்கி அனுப்புவார். நான் எப்பவும் எனக்குப் பிடித்தவர்களை என் ரோல் மொடலாக எடுத்துக்கொள்வது வழக்கம், அவர்களின் நடை உடை பாவனைக்கு நானும் மாற முயற்சிப்பேன்(இப்பவும்தான்). அதுபோல் அவரின் எழுத்துக்களை பார்த்துப் பார்த்து நானும் அழகாக்கி எழுதப்பழகுவேன்.

எனக்கு கவிதை, பழமொழிகள், பொன்மொழிகள்.... ஏன் கண்ணதாசனில்கூட ஆர்வம் உருவாக வித்திட்டவர் அவரென்றே சொல்லலாம். அந்தளவுக்கு கடிதத்தில் எப்படியும், ஒரு பொன்மொழியோ பழமொழியோ அல்லது தத்துவமோ எனக்குப் புரியக்கூடிய வகையிலே எழுதுவார். அவரது கடிதம், கொஞ்சம் நகைச்சுவை கொஞ்சம் புத்திமதியாக, நல்ல அன்பாக, ஒரு குழந்தைக்கு எது நல்லதோ அவ்வகையில் அமைந்திருக்கும். இரு பக்கங்களாவது எழுதுவார், நானும் அப்படியே ஸ்கூல் நியூசிலிருந்து வீட்டு நியூசெல்லாம் கொடுப்பேன் பெரிய பதிலாக.

அப்போது எங்களுக்குள் ஒரு ஒப்பந்தம், அவரது கடிதம் வந்த மறுநாளே நான் போட்டுவிடுவேன், ஸ்கூலால் வந்ததும் கடிதம் வந்திருப்பின் வாசித்த கையோடு, மேசையில் எல்லாம் இருக்கமாட்டேன், நடுக் ஹோலிலே, நிலத்திலே படுத்திருந்துதான் எழுதுவேன், பின்புதான் சாப்பிடப்போவேன். அதேபோல என் கடிதம் கிடைத்ததும், என்ன படிப்பென்றாலும் பதில் போட்டுவிடுவார்.

ஆனால் பிரச்சனை என்னவென்றால், எனக்கு அட்ரஸ் எழுதவெல்லாம் தெரியாது, எனவே கடிதத்தை எழுதி அப்பாவிடம் கொடுத்துவிடுவேன், அவர் ஒபீஸ் போகும்போது/வரும்போது போஸ்ட் பண்ணிவிடுவார்.. அப்பாதான் எனக்கு அப்போ தபால்காரர்:).

ஒரு தடவை கடிதம் எழுதி அப்பாவிடம் கொடுத்தேன், எத்தனை நாளில் பதில் வருமெனத் தெரியும், ஆனால் பதில் வரவில்லை, மீண்டும் இன்னொரு கடிதம் எழுதினேன், அப்பாவிடம் கொடுத்தேன், பதில் இல்லை. 

மூன்று கடிதங்கள் போட்டுவிட்டேன் பதில் இல்லை. எனக்கு கோபம்தான் வந்தது, அப்படிப் பதில்போட முடியாமல் போய்விட்டதே அவரால், ஒருவேளை மறந்து போய்விட்டாரோ என்றெல்லாம் அந்தக் குட்டி மனதில் கோபம் வந்துவிட்டது:).

உடனே அதேபோல குப்புறக்கிடந்து இன்னொருமடல், என் கடிதத்துக்கு ஏன் பதில் போடவில்லை என கோபமாக என்ன எழுதினேனோ நினைவில்லை எழுதி, மீண்டும் என் மதிப்புக்குரிய, நம்பிக்கைக்குரிய தபால்காரரான அப்பாவிடம் கொடுத்து, கொடுக்கும்போது, அப்பாவுக்கும் ஏசினேன், பாருங்கள் அப்பா எத்தனை நாளாகிவிட்டது, நானும் மூன்று கடிதங்கள் போட்டுவிட்டேன் பதில் இன்னும் வரவில்லையே எனச் சொல்லியபடி கொடுத்தேன். அப்பா ஒரு புன் முறுவலோடு, கடிதத்தை வாங்கி, அப்படியா ஆச்சி? என சொல்லிக்கொண்டு பொக்கட்டில் வைத்துக்கொண்டு போய் விட்டார்.

மீண்டும் பழையகணக்குப்படி சரியான நாளில் பதில் வந்திருந்தது. இம்முறை பெரிய கடிதமாக பல பக்கங்களில் பதில் வந்திருந்தது. அவர் எழுதித்தான் எனக்கு உண்மை தெரியவந்தது. நடந்தது என்னவென்றால்...

நான் கடிதத்தை எழுதி அப்பாவிடம் கொடுக்க, அப்பாவுக்கு அந்நேரம் ஒபீஷில் ஏதோ கடும் வேலைபோலும், அதனால் என் கடிதங்களை ஒபீஷ் ரேபிள் லாச்சியில் போட்டு வைத்திருக்கிறார், அனுப்பவில்லை.

நாலாவது கடிதம் கொடுத்தபோது நான் ஏசினேன் தானே, அதன்பின்புதான் போஸ்ட் பண்ணவில்லை என நினைவு வந்து, அப்பா தானும் ஒரு கடிதம் எழுதி, தான் தான் மறந்துவிட்டேன் என, எல்லாக் கடிதத்தையும் ஒரு என்வலப்பிலே வைத்து அனுப்பியிருக்கிறார்.

அப்போதான் அவர் எழுதியிருந்தார், உங்கள் பதில் பார்த்து மிகவும் கவலையடைந்துவிட்டேன். ஏன் என்னோடு கோபித்தீங்கள்? தவறு என்னில் இல்லை, நீங்கள் எப்படி என்னைத் தவறாக நினைத்தீங்கள், என் பதில் வராவிட்டாலும்கூட, நான் பதில் அனுப்பவில்லையே என தப்பான முடிவுக்கு வரக்கூடாது. எனக்கும் எக்ஸாம் நேரமாகவும் இருந்தது, உங்களிடமிருந்தும் பதில் வரவில்லை எனவேதான், எக்ஸாம் முடியட்டும் என விட்டிருந்தேன். 

எமக்கு கோபம் வந்து, அக்கோபத்தோடு ஒரு கடிதம் எழுதும்போது, அந் நேரம் அது எமக்கு சரிபோலத்தான் தெரியும். ஆனால், எப்பவுமே நாம் ஒரு கடிதமோ, பதிலோ அடுத்தவருக்கு அனுப்பும்போது, எழுதுபவராக மட்டும் இருக்கக்கூடாது, வாசிப்பவராகவும் இருந்து, அந் நேரம் வாசிப்பவரின் மனநிலை எப்படி இருக்குமென்பதையும் எண்ணிப்பார்க்க வேண்டும்.

“அன்பற்ற இடத்திலிருந்து வரும்
மலையளவு எதிர்ப்பையும்
தாங்குகிற இதயம்,
அன்புள்ள இடத்திலிருந்து வரும்
கடுகளவு எதிர்ப்பைக்கூட
ஏற்க மறுக்கிறதே”

இப்படியெல்லாம் இன்னும் ஏதேதோ... (இப்ப இருந்திருந்தால் அக் கடிதத்தையே ஸ்கான் பண்ணிப்போட்டிருக்கலாம், இடம்பெயர்வுகளோடு அந்த குட்டி சூட்கேஷும் தொலைந்துவிட்டது) எழுதி, முடிவிலே இதை எழுதியிருந்தார்...

“இனிய உளவாக இன்னாத கூறல், கனியிருப்பக் காய் கவர்ந்தற்கு”

அவர் இதுக்கு மட்டும் கருத்துக்கூறவில்லை, கண்டுபிடியுங்கள் என்றுதான் எழுதியிருந்தார். அத்துடன் அப்பிரச்சனை முடிந்து கடித எழுத்துக்கள் தொடர்ந்தது. எனக்கு அது திருக்குறள் எனத் தெரியாது, ஏதோ பழமொழி என நினைத்துவிட்டேன். ஏன் அப்பா அம்மாவிடம்கூட விளக்கம் கேட்காமல் விட்டேன் எனவும் நினைவில்லை.

ஆனால் சின்ன வயதென்பதால், அதெல்லாம் பசுமரத்தாணிபோல மனதிலே பசுமையாக படிந்துவிட்டிருந்தது. அதனால் இன்றுவரை, ஒரு மெயில் எழுதும்போதுகூட அது நினைவுக்கு வரும். இருப்பினும் என்னதான் கவனமாக இருந்தாலும், சில நேரங்களில் விதி தவறாகி, கண்ணை மறைத்து,  வேண்டுமன்றல்ல, யோசிக்காமல் மெயில் அனுப்பி விடுவதுமுண்டு. அது தவறுதான். எழுதிப் போஸ்ட் பண்ணியபின், ரேசர் போட்டு அழிக்கவா முடியும்?:).

இக்கடிதம் உணர்த்தும்(எனக்கு உணர்த்தியிருக்கும்) இரு உண்மைகள் என்னவென்றால். குழந்தைப்பிள்ளைதானே என அலட்சியம் கொள்ளாமல், முடிந்தவரை அதுக்கும் புத்திமதிகள், அறிவுரைகளை அன்பாக சொல்லிக்கொடுக்கோணும்... நிட்சயம், அது அப்போ புரியாதுவிட்டாலும் மனதில் பதியும், வளர வளர அர்த்தம் புரிந்துகொள்ளும். எமது குழந்தையென்றல்ல, எமக்கு பிடித்த யாரின் குழந்தையானாலும் சரி.. அன்பைக் கொடுத்தால் அன்பைப் பெறலாம்.

எனக்கு இப்பூடியே பல சம்பவங்கள் அருவியாக் கொட்டுது:) ஆனா ட்றுத் எதை எதிர்பார்க்கிறாரோ அதை சரியாக எழுத முடியவில்லை என்னால என்றுதான் நினைக்கிறேன்:)..

உலகிலேயே விலை கொடுக்காமல் கிடைக்கக்கூடியது இந்த அட்வைஸ்தானாம்:), அதனாலதான் நம் எழுத்தும், பெரிய பெரிய போஸ்ட்டாகிடுது:)...

அட்வைஸ் சொல்லச் சொன்னால், கதை எழுதியிருக்கிறேன் என நினைப்பீங்க:).. வாழ்வில் நடந்த கதைதானே அனுபவமாகிப் பின் அட்வைஸ் ஆகிறது:)..

இன்னும் கொஞ்சம் ஜொள்ளட்டோ?:).. சரி விடுங்கோ.. அஞ்சுவைப்போல என் அருமை பெருமைகளையும் அவிழ்த்து விடலாம் என நினைச்சேன்:)).. பத்தல பத்தல சாக்குப் பத்தல:)) ஹா ஹா ஹா:)..

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ஹையோ புறுணம்:) பார்க்காமல் எழும்பிநிண்டு அமத்துங்கோ ஆக்‌ஷிலரேட்டரை:).. கூட்டமாக் கலைக்கினம்.. கூட்டத்தில தலைவி அஞ்சுபோலத் தெரியுதே:). இதுதான் கூட இருந்தே குழி பறிக்கிறதோ:).. அப்பூடி நான் என்ன ஜொள்ளிட்டேன்:)..

இதனை தொடர நான் அழைப்பது...
ஜி எம் பி ஐயா
நெல்லைத்தமிழன்
வெங்கட் நாகராஜ்
இளமதி
அம்முலு
அழைத்தோர்தான் எழுதோணும் எண்டில்லையே.. என்பக்கம் வருவோர் எல்லோரும் எழுதுங்கோ படிக்க ஆவலாக இருக்கிறேன்... 
இத்தோடு என்னும் ஒருவரை அழைக்கிறேனே:)) இம்முறை அவர் சூப்பர் மாட்டி:) அதாவது கீதாவைச் சந்திச்ச மதுரைத்தமிழனின் டூப்:).. அந்த டூப் அங்கிளையும் தொடர் எழுத அழைக்கிறேன்:)..

HHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH

ஊசிக்குறிப்பு:-

 “நான் வற்றிப் போனபின் தான் தெரிந்து கொண்டேன், என்னை

எத்தனைபேர் குடி நீராகப் பாவித்தார்கள் என்பதை”..
இப்படிக்கு:) தேம்ஸ்:)...
 இதனைக் காவிவந்து இங்கே தருபவர்:) உங்கள் பெருமதிப்புக்கும் பேரன்புக்கும் உரிய புலாலியூர்ப் பூஸானந்தா அவர்கள்:).
HHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH
தமனாக்காவை இங்கின டச்சு பண்ணுங்கோ:).. பீஸ்ஸ்ஸ்:))
நன்றீஈஈஈஈ தங்கூஊஊ

இந்த போஸ்ட் க்குக் கிடைச்ச வியூஸ்ஸ்ஸ்:)) ஆவ்வ்வ்வ்:))

__________----------___________()__________---------___________

	Tweet