என் பரிசுப்பொருள் நீதான்..

நான், என் நண்பியைப் பிரிந்து வந்தபின்னர், முதன்முதலாக அவவுக்குப் போட்ட கடிதத்தோடு, இக் கவிதையையும் எழுதியிருந்தேன்.

இதை, உண்மைகளோடு, சில கற்பனைகளையும் சேர்த்து எழுதியுள்ளேன்.

என் நண்பியே!!!
ஏனோ தெரியவில்லை
இன்று உன் ஞாபகம்
அடிக்கடி வருகிறது
இதயமெல்லாம் வலிக்கிறது..

ஓ.. இப்போதுதான் தெரிகிறது
இன்று திகதி ஆகஸ்ட் 4
நாம் பல்கலைக்கழகத்திலிருந்து
பிரிந்து வந்த இறுதி நாள்,
நாம் நண்பராய்ப் பிரிந்த
அந்தக் கொடிய நாள்
எமது 15 வருட பள்ளி,
கழக நட்பின் கடைசி நாள்..

நான் பிரியாவிடை பெற்று
பிரிந்தபோது - நீ
என் முகம் பார்த்து
வழியனுப்ப முடியாமல்
நிலம் பார்த்து நின்றாயே..

நான் என் அப்பாவுடன்
வண்டியில் ஏறிச்
சென்றபோது நம் வாகனத்தின்
சிகப்பு விளக்குகள்
பத்திப் பத்திச் சென்று
எம் ரீ கடைச் சந்தியில்
மறைந்திருக்குமே..

இல்லை
நீ அதை நிட்சயம்
பார்த்திருக்க மாட்டாய்
ஏனெனில் உன் கண்ணீர்
அவற்றை மறைத்திருக்கும்


நண்பியே - நீ
அடிக்கடி சொல்வாயே
பிரிந்தபின் சந்திக்க நேர்ந்தால்
பரிவுடன் ஓடிவந்து
பழைய நண்பர்களாகவே
கதைக்க வேண்டும்
இவைதான் என்
எதிர்பார்ப்புகள் என்று
என்னுடையதும் அதே...


“நெஞ்சிருக்கும் வரை
நினைவிருக்கும்
அந்த நினைவினில்
உன் முகம் நிறைந்திருக்கும்”
நண்பியே!!!
என் கல்விக்கால
வாழ்க்கையின்
பரிசுப்பொருள் நீதான்!!!!.


இதை இப்போது படிக்கும்போது, பெரிதாக ஏதும் தோன்றவில்லை, ஆனால் அப்போதிருந்த பிரிவின் வேதனை, நெஞ்செல்லாம் கனத்ததுபோல, சாப்பிடமுடியாமல்... எதைப் பார்த்தாலும் நண்பியின் நினைவாக... அந்த வயது.... எல்லாம் சேர்ந்து, இக்கவிதை கிடைத்ததும், நண்பியிடமிருந்து பதில் வந்தது, அன்று முழுவதும் தான் சாப்பிடவுமில்லை, அழுத அழுகை யாருக்குமே தெரியாதென.

அதுக்கு முக்கியமாக இன்னொரு காரணம் நம் நாட்டுப் பிரச்சனை. நினைத்தவுடன் போக முடியாது, இனிமேல் நாம் சந்திக்க சந்தர்ப்பம் கிடைக்குமா என்ற ஏக்கம். நாம் இருவரும் பக்கத்துக்கட்டிலிலேயே, நித்திரையாகும் வரை கதைப்போம், ஒன்றாக உடையணிந்து, சாப்பிட்டு, கதைத்து.... இருவருமாகவே இருந்துவிட்டமையால்... திடீரெனப் பிரிந்ததும் சொல்ல முடியாத ஒரு துன்பம்.

பின்னர் அவவின் திருமணம் முடிந்து கணவரோடு எயார்போட்டுக்கு போனபோது, சொன்னார், ஒரு வீட்டிலே நிற்பேன் எப்படியாவது வந்துவிடுங்கோ, இதை விட்டால் இனி எப்போ சந்திப்போமோ தெரியாதென, நான் அப்பாவுடன் ஓடிச் சென்றேன், அவவைப் பார்த்ததும், கணவரைக்கூடக் கவனிக்காமல், ஓடிச்சென்று பாய்ந்து கட்டிப்பிடித்து அழுதது.... (பூனை என்றால் பாயும்தானே என நினைத்திடாதீங்கோ... அது அந்நேரத்து பீலிங்ஸ்ஸ்ஸ்..:)) இப்பவும் கண்ணில் நிற்கிறது.


நேற்று, அந்த நண்பி போன் பண்ணிச் சொன்னார், அதிரா வாற கிழமை உங்களிடம் வருவதாக இருக்கிறோம் என, அதுதான் அந்த நாள் ஞாபகம் வந்துவிட்டது.

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

நண்பன் நல்லவன் என்றால் நம்பிவிடு

தீயவன் என்றால் விலக்கிவிடு,

நம்பியவனை விலக்காதே

விலக்கியவனை நம்பத் தொடங்காதே

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

	Tweet