இதுக்கு என்ன சொல்வது???...

யாரைக் குறை சொல்வது? அடுத்தவரைக் குறை சொல்வது என்பது சுலபம், ஆனா   “தலையிடியும் காச்சலும் தனக்கு வந்தால் மட்டுமே புரியும்”.. என்பதுபோல யாரையும்குறை கூறுவதை நிறுத்திவிட்டு,
நாம் ஒவ்வொருவரும் இந்த விசயத்தில் விழிப்புணர்வை அதிகம் வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டும். கடவுள்தான் அனைவருக்கும் நல்ல குணங்களைக் கொடுத்து, கொடிய எண்ணம் எழவிடாமல் தடுக்கோணும்.

உணவில், உடுப்பில், அலங்காரத்தில் விழிப்புணர்வு குறைவாக இருந்தால்கூட கெடுதல் இல்லை, ஆனால் இதில் குழந்தைகள், பெண்குழந்தைகள் வைத்திருப்போர் மட்டும் இல்லை, நாம் அனைவருமே, அனைத்துக் குழந்தைகளையும் நம் குழந்தைகளாக எண்ண வேண்டும்.

 “நிலவுக்குப் பயந்து பரதேசம் போக முடியுமோ”?, பிரச்சனை எங்கும் வரலாம், யார் ரூபத்திலும் வரலாம்.

அதுக்காக நம் பயத்தை, பிள்ளைகள்மேல் திணித்து, அவர்களை அடக்கி ஒடுக்கி வைத்திருக்கவும்கூடாது. அவர்கள் விரும்பும் இடங்களுக்குப் போய் வர , சுகந்திரமாக சுற்ற விடத்தான் வேண்டும், நாம் தானே இந்த உலகுக்கு அவர்களை கொண்டு வந்தோம், அப்போ அவர்களுக்காக நாம் கஸ்டப்படுவதில் ஒன்றும் தப்பில்லை, நம்முடைய உடல், மனச் சோர்வுகளை எல்லாம் மூட்டை கட்டி வைத்து விட்டு, அவர்கள் விருப்பத்துக்கு கூட்டிப் போய்க், கூட்டி வரத்தான் வேண்டும், தடுக்கவும் கூடாது.. தனியே அனுப்பவும் கூடாது எனத்தான் நாம் நினைக்கிறோம்.[வாழ்க்கை முழுவதுமா இப்படி பண்ணப்போகிறோம்.. ஒரு குறிப்பிட்ட வயதுவரை தானே.. அதுவரை கஸ்டப்படுவோமே..].

இது ஏற்கனவே எல்லோரும் கதைத்துப் பேசிவிட்ட விசயம்தான் ஆனாலும் இவ்விசயத்தில் நாம் ஓய்ந்து போய்விடக்கூடாது, ஏனெனில் நாளுக்கு நாள் பிரச்சனை அதிகமாகுதே தவிர குறைவதாக இல்லை. இந்த 08/03/17 வீடியோ(சொல்வதெல்லாம் உண்மை) முழுவதும் எனக்கு இங்கு கிடைக்கவில்லை ஆனா நான் முழுவதும் பார்த்தேன், இப்போ கிடைக்குதில்லை, தேடிப் பாருங்கோ, விரைவில் யூ ரியூப்பில் வரும், வீடியோவை முழுவதும் பாருங்கள், இதில் பேசியுள்ளவற்றில் நமக்கு பிடிக்காத + ஒத்துவராத விசயங்கள் இருப்பின் அதை விட்டு விடலாம், ஆனா குழந்தைகள் வைத்திருக்கும் ஒவ்வொருவரும் தெரிந்திருக்க வேண்டிய விசயங்கள் இங்கு பேசப்பட்டிருக்கு.

பெற்றோரின் கவலையீனம்தான் அதிக காரணம் என்கிறார்கள், அதிலயும் உண்மை இருக்கு, பெண்களோ ஆண்களோ அந்நியர்கள் யாரையும் நம்பிடக்கூடாது. ஸ்கூலுக்குப் போகும் குழந்தைகளை 24 மணி நேரமும் கட்டிப்பிடித்துக் கொண்டு இருக்க முடியாதுதானே, ஆனா அவர்களுக்கு நிறையப் புத்திமதிகள் சொல்லிக் கொடுக்கவேண்டியது பெற்றோரின் கடமையே.

[இந்த வீடியோவை 3 நிமிடம் ஓட விட்டுப் பாருங்கோ, பழசும் கலக்கப்பட்டிருக்கு]

நானும் சின்னனாக இருந்தபோது, எங்கள் அம்மா என்னை யாரோடும் போக விடமாட்டா, அப்பா, அம்மா, அண்ணன், மாமா இவர்களோடு மட்டுமே வெளியே எங்கேயும் போகலாம். 6 மணிக்கு வீட்டுக்குள் வந்திடோணும் இப்படி பல கட்டுப்பாடுகள் ஆனாலும் நல்ல சுகந்திரமாகவே வளர்ந்தேன்... இதில் அப்பாவின் அட்வைஸ் அதிகம் கை கொடுத்தது எனலாம்.. நேரம் இருப்பின் படிச்சுப் பாருங்கோ..

அப்பாவின் அட்வைஸ்..

 ஆனா அப்போ அது படு எரிச்சலாக இருந்தது, இப்போ நினைக்க அதுதான் சரியாகப் படுகிறது. முக்கியமாகப் பொம்பிளைப் பிள்ளைகள் ஒரு 16 வயசு வரும்வரையாவது கைக்குள்ளேயே வைத்து வளர்ப்பது நல்லதென்றே படுகிறது.

இங்கே வீடியோவில் இன்னொரு விசயம் அலசப்படுகிறது, அதுவும் எனக்கு முற்றிலும் உண்மை என்றே படுகிறது. அதாவது முன்பு எங்கட கண்ணதாசனின் கதை ஒன்று படித்தபோது எனக்கு ஒரு வசனம் நன்கு பிடித்திருந்தது, அதாவது அவர் சொன்னார்...”நம் தமிழ்ப் பெண்களிடம் உள்ள ஒரு கெட்டித்தனம் என்னவெனில், ஒரு அந்நிய ஆணுடன் பழகும்போது, நம் பெண்கள், தன் பிள்ளைகளிடம் அறிமுகம் செய்யும்போது, எடுத்த எடுப்பிலேயே .. இதோ இந்த “மாமா” வுக்கு ஹலோ சொல்லு, மாமாவுக்கு டாட்டா காட்டு” என, அந்நிய ஆணை தன் குழந்தைக்கு மாமா எனச் சொல்லுவதன் மூலம், அந்த ஆணை தனக்கு சகோதரனாக்கி விடுகிறார்கள்.. இது நம் தமிழ்ப் பெண்களின் புத்தி சாதுர்யமான ஒரு செயல்.. ஏனெனில் சகோதரராக எண்ணிப் பழகும்போது தப்பு எண்ணம் வர அங்கு இடமில்லை எனச் சொன்னார்.. அதைப் படிச்சு எனக்கு மிகவும் பிடித்துப் போயிருந்தது, ஆனா...

நேற்று இந்த வீடியோவில் லக்ஸ்மி அவர்கள் சொல்லும்போது, அதிலும் ஒரு உண்மை தெரியுது... அதாவது நமக்கே தெரியாத அந்நியரை, குழந்தைகளுக்கு அறிமுகம் செய்யும்போது, இவர் நம் அயலவர்... இவர் இன்னார் எனச் சொல்லாமல்.. நேரடியாக.. மாமா, அண்ணா, தாத்தா எனச் சொல்லு, என முறை சொல்லிக் கொடுத்து விடுகிறோம், இதனால குழந்தை என்ன பண்ணுகிறது, இம்முறையில் இருப்போரை நெருங்கிய சொந்தமாகவே எண்ணி, நெருங்கத் தயங்குவதில்லை. இதுவும் ஒரு விதத்தில் தப்புத்தானே.

இப்போ வெளிநாட்டவர்(வெள்ளையர்கள்), தம் நெருங்கிய ரத்த உறவை மட்டுமே, உறவு முறை சொல்வார்கள், ஏனையோரை எல்லாம்.. மிஸ்டர்.. மிஸிஸ் என பெயர் சொல்லியே அழைக்க குழந்தைக்கு சொல்லிக் கொடுப்பார்கள்... அப்போ ஓட்டமெட்டிக்காக தெரிந்துவிடுகிறது, பெயர் சொல்லி அழைப்போர் எல்லாம் நம் உறவினர் அல்ல.. அந்நியர்கள் அதனால கவனமாக இருக்கோணும் என்பது. ஆனா உறவுக்குள்ளும் தப்பு நடக்கிறதே.. அதை என்ன பண்ணுவது? எனும் கேள்வியும் வருது. நாம் நல்ல கவனமாக இருந்தும், தப்பு ஏற்படின் அதை விதி எனத்தான் சொல்லோணும், ஆனா முடிந்தவரை அலுப்பு பஞ்சி பார்க்காமல் நம் குழந்தைகளை நம் கைக்குள்ளேயே வைத்து வளர்ப்பதுதான் சிறந்தது. ஒரு குறிப்பிட்ட வயது வரையாவது.

இது ஒரு உண்மைக் கதை, வெளி நாட்டிலே ஒரு தமிழ்த் தம்பதிக்கு, ஒரு பெண் குழந்தை, அக்குழந்தைக்கு 3, 4 வயதாக இருந்தபோது, அவ் வீட்டுக்கு ஒரு 20 வயது தம்பி வாடகைக்கு இருக்க வந்திருக்கிறார். அப்போ அத்தம்பியை தன் சொந்த தம்பியாகவே அக்குழந்தையின் தாய் நம்பி, வீட்டிலே அனைத்து உரிமைகளும் கொடுத்து பழகி வந்திருக்கின்றனர். பின்னாளில் குழந்தைக்கு 7,8 வயதாகி பள்ளி செல்லும் நேரம், தாயும் தந்தையும் வேலைக்குப் போக ஆரம்பித்திருக்கின்றனர்.

அப்போ இக்குழந்தை ஸ்கூல் விட்டு  3 மணிபோல வீடு வரும்போது, வீட்டில் தாய் தந்தை இருப்பதில்லை, இந்த வாடகைக்கு இருக்கும் மாமா என அழைக்கும் அத்தம்பிதான் இருப்பாராம். தாய் 5 மணிபோல வீட்டுக்கு வருவாவாம்.. அந்த இடைப்பட்ட 2 மணிநேரமும் இந்த மாமாவோடு குழந்தை விளையாடுவது வழக்கமாம். சின்ன வயதிலிருந்தே ஒன்றாக வளர்கிறதே.

அப்போ ஒருநாள், தாய் வீட்டுக்கு வருகிறாவாம், குழந்தை கதிரையில் முடங்கிப் படுத்திருக்கிறதாம், வாய் திறந்து எதுவும் பேசவில்லையாம், ஒரு பேயறைந்ததுபோல இருக்கிறதாம், இந்த தம்பி எங்கே என தேடினால்... 4,5 வருடமாக இருந்தவர் திடீரென தன் உடைமைகளோடு எஸ்கேப் ஆகியிருந்தாராம்... உடனே குழந்தையை ஹொஸ்பிட்டல் கொண்டு போய் செக் பண்ணினால், குழந்தையைப் பலாத்காரம் செய்திருக்கிறார்.. அந்த அதிர்ச்சியில் உறைந்துபோயிருந்ததாம் குழந்தை, ஏதோ அவர்கள் செய்த புண்ணியம் உயிர் போகவில்லை... அத்தோடு அத்தாய் வேலையை விட்டுவிட்டாவாம்.. வந்தபின் யோசிப்பதை விட, வருமுன் யோசிக்க வேண்டும்... தவிர்க்கவே முடியாது வேலைக்குப் போனால்தான் குடும்பத்தை ஓட்டலாம் எனும்போது வேலைக்குப் போகத்தான் வேண்டும், ஆனா நம்மவர்கள் பலர் ஆசை அதிகமாக இருப்பதனாலேயே வேலைக்கு போகின்றனர்.  "Prevention is better than cure".

மனதில் சஞ்சலம் என்பது யாருக்கும் எப்பவும் வரலாம், ஒரு ஆணையோ பெண்ணையோ... சில விசயங்களில்.. இவர் நல்லவர் , இவருக்கு தப்பான எண்ணம் வராது என்றெல்லாம் யாரையும் நாம் எடைபோட்டிடக்கூடாது, அதே நேரம் எல்லோரையும் சந்தேகக் கண்ணோடும் பார்க்கக்கூடாது...  “நம்ப நட, நம்பி நடவாதே”... இதுதான் நான் நினைக்கும் வசனம்.

இன்னுமொன்று இப்படி தவறு செய்வோரை, பெயிலில் விடவே கூடாது, கடும் தண்டனை கொடுத்தே ஆகவேண்டும் என்பதே என் கருத்தும்.

நாம் எப்பவுமே நம் பிள்ளையைக் காட்டிலும் அடுத்தவர் பிள்ளையை அதிகமாகக் கவனிக்க பழகவேணும், நம் குழந்தைகளுக்கும் சொல்லிக் கொடுக்கோணும். சின்ன வயதில், அப்பா எங்களுக்கு சொல்லுவார்.. உங்கள் நண்பர்களிடம் ஒரு பென்சிலோ, புத்தகமோ இரவல் வாங்கினால், திரும்பக் கொடுக்கும்போது மிக மிக பத்திரமாக கொடுக்கோணும், உங்களுடையதைவிட அடுத்தவரின் பொருளுக்கு அதிகம் மதிப்பு + பாதுகாப்பு கொடுக்கோணும் என..

அது அடி மனதில் பசுமரத்தாணிபோல் பதிந்தமையாலோ என்னவோ, நான் ஒரு ஸ்ரோறி புக் வாங்கி படித்தாலும், திரும்பகொடுக்கும்போது அதுக்கு அழகா கவர் எல்லாம் போட்டு, கிழிந்திருந்தால் ஒட்டி புதிதுபோல கொடுப்பேன்.. இது எனக்கு மிகவும் பிடித்துத்தான் விரும்பியே செய்வேன்...

இதேபோல், எங்கள் வீட்டுக்கு என்னை நம்பி ஒரு குழந்தையை விட்டால்ல், என் குழந்தையைக் காட்டிலும் அதையே அதிகம் கவனிப்பேன், அன்றைய சமையல் மெனுவைக்கூட, முதலில், வந்திருக்கும் அக் குழந்தையிடமே கேட்பேன், பின்புதான் நம் வீட்டவர்களிடம் கேட்பேன், அக் குழந்தையின் உடையில் தையல் ஏதும் கழண்டிருப்பின்கூட அதை தைத்துப் போட்டு விடுவேன், அதன் பெற்றோருக்கு தெரியாவிட்டாலும் கடவுளுக்கு தெரியும் என நினைப்பேன். நம் பிள்ளைகளுக்கும் இதை சொல்லுவேன்.. நம்மைப் பார்த்தே[பெற்றோரை] நம் குழந்தைகளும் வளர்வார்கள் என்பது உண்மைதானே.

இன்னொன்று பல வீடுகளில், அனைத்து நிகழ்ச்சிகளையும் பார்க்க குழந்தைகளை பெற்றோர் அனுமதிப்பதில்லை.. நான் சொல்வது அடல்ட்ஸ் நிகழ்ச்சிகளல்ல.. பொதுவான சில நிகழ்ச்சிகள்... உதாரணத்துக்கு சொல்வதெல்லாம் உண்மைபார்க்ககூட சில வீடுகளில் தடை போடுகிறார்கள் என அறிந்தேன், எனக்கு அது தப்பாகவே தோணும். நான் நினைப்பது பிள்ளைகளோடு கூடவே இருந்து, அவர்களையும் உலகில் என்ன பிரச்சனைகள் எல்லாம் நடக்குது என பார்க்க வைக்கோணும். “அன்னம்போல் வாழ கற்றுக் கொடுக்கோணும்”... நல்லவற்றைப் பொறுக்கவும் தீயவற்றை ஒதுக்கவும் சொல்லிக் கொடுக்கோணும். பிரச்சனைகளைப் பார்த்தால்தானே.. எது தப்பு, எதனால் பிரச்சனை வருகிறது, எதை நாம் செய்யக்கூடாது என்பது தெரியவரும். மொத்தத்தில்.. பார்க்காதே அது கூடாது என ஒதுக்கிட்டால், ஒரு பிரச்சனை என வரும்போது அதை எப்படி எதிர்கொள்வது எனத் தெரியாமல் முழிக்கும் எல்லோ குழந்தை.

பிள்ளைகள் விரும்பமாட்டார்கள், ஆனாலும் அவர்களுக்கு போறிங் வந்திடாத விதமாக அப்பப்ப விளையாட்டுப்போல நிறைய அட்வைஸ் சொல்லிடோணும்... அந்நேரம் அது கசப்பாக இருப்பினும் மனதில் பதிப்பார்கள் என்பது, நான் என் வாழ்நாளில் கண்ட உண்மை. இப்பகூட எங்கள் அப்பாவின் அட்வைஸ்களை மனதில் நினைத்து பெருமைப்படுகிறேன். அவர் சொல்லும்போது, சின்ன வயதில் கோபத்தோடும் எரிச்சலோடுமே கேட்டிருக்கிறேன், ஆனா என் வாழ்க்கையை நல்ல வழியில் வழி நடத்த அவை மிகவும் உதவியாக இருந்தது/இருக்கிறதென்பது உண்மையே.

ஊசிக்குறிப்பு:-
நமக்கு நம்பிக்கையான ஒருவரிடம் திடீரென ஏற்படும் அவமானமும், துரோகமும், அடுத்த நபர் மீது நம்பிக்கை வைக்கும்போது, ஆயிரம் முறை யோசிக்க சொல்லுது ..

இப்படிக்கு, உங்கள் அன்பிற்கும் பண்புக்கும் பாசத்துக்கும் நேசத்துக்கும் உரிய..  “புலாலியூர்ப் பூஸானந்தா”

==================================================================================================

	Tweet